When The World Turns Grey

Hoofdstuk 7

Sara POV

Na een kort slaapje wordt ik alweer wakker deze keer in een leeg bed. Ik sta op en loop de kamer uit. Ik zie dat de deuren van alle jongens wijd open staan. Ik kijk bij papa Calum naar binnen en zie dat zijn bed leeg is. Ik hoor wat zachte stemmen van beneden komen. Ik loop de trap af maar blijf in de deuropening staan als ik mijn naam hoor vallen. "Sara snijd zichzelf..ik zag het vanochtend in bed. Ze had een verband om, en toen ik haar andere mouw.." zijn andere woorden krijg ik niet meer mee. Ik wordt duizelig en leun tegen de muur. Ik probeer de dingen in mijn hoofd weer een beetje te ordenen. Wat moet ik nou doen?! Terwijl de wanhoop me overspoelt hoor ik Luke wat zeggen wat mijn aandacht meteen weer trekt. "denken jullie dat we haar weg moeten brengen" ik zie hoe papa Michael zijn armen optrekt. Ik kan een snik niet onderdrukken. Al mijn papa's kijken me geschrokken aan terwijl ik luid snikkend naar boven ren. Ik sla mijn kamerdeur dicht en draai hem op slot. Ik laat me in een hoekje tegen de muur zakken terwijl ik met lange uithalen huil. Zie je nou wel?! Ik zij het toch?! Ze zetten je gewoon weer terug in dat weeshuis waar je thuishoort. Stuk ongeluk. Je had naar me moeten luisteren en jezelf van kant moeten maken toen ik het je zij. Ik hoorde het luide gebonk op de deur. Mijn papa's die me smeekten om de deur te openen. Ze bleven maar door gaan tot ik er niet meer tegen kon. "Jullie gaan me weg doen. Jullie gaan me terug sturen naar het weeshuis" Schreeuwde ik huilend. Ik liep naar de badkamer en pakte de witte envelop. Ik wist dat dit me zal helpen. Er was niks anders wat me kon helpen. Ik stroopte mijn arm zonder verband omhoog en begon. Ik ging maar door en ging maar door. Ik hoorde dat het gebonk inmiddels was gestopt. Ik ging maar door. Mijn hele arm was rood en het bloed druppelde op de houten vloer. Het geluid van de sleutel in het slot ontging me.

Calum POV

Ik ren terug naar boven met de reserve sleutel in mijn hand. Ik steek hem in het slot en storm door de deur met de jongens op mijn hielen. Daar zat mijn kleine meisje. Huilend, en met haar arm druipend van het bloed. Ze wiegde zachtjes heen en weer en had haar ogen stijf dichtgeknepen. Ik reageerde snel, liep naar de badkamer om een handdoek te pakken en liep ermee terug naar Sara. Daar stond Ashton al bezig om het mesje uit haar handjes te wrikken. Ze liet zonder tegen stribbelen los. Ik wikkelde haar arm voorzichtig in de handdoek, en hielp haar overeind. Michael en ik ondersteunde haar terwijl we naar Luke zijn kamer liepen. Sara zij niks en staarde alleen maar verdrietig voor zich uit. We liepen de kamer in en ik tilde Sara op de grote stoel in de hoek. Luke haalde een nieuwe handdoek uit zijn eigen badkamer en maakte deze een beetje nat zodat we de sneden schoon konden maken. Ik haalde de met bloed doordrenkte handoek er voorzichtig af. Haar hele arm lag open met tientallen diepe vurige sneden. Ik hoorde Ashton nog een keer snikken. Ik depte haar arm voorzichtig schoon met de natte handoek. "Jongens.. hebben wij eigenlijk wel een verbanddoos?" oppert Michael opeens. Luke schud zijn hoofd en bijt op zijn lip. Sara geeft zacht en monotoom antwoord op onze vraag. "In de witte envelop in mij badkamer". Michael komt terug met de envelop, en ik verbind de wond. Als ik klaar ben tilt Ashton haar op en loopt met haar naar beneden. Ik loop achter ashton en zie hoe ze haar kleine dunne armpjes om zijn nek slaat en zijn shirt zo stevig vast houd dat haar knokkels wit worden. Haar gezicht is weer vertrokken en ze heeft haar ogen stijf dicht geknepen. Ashton zet haar aan het hoofd van de keuken tafel en we gaan allemaal zitten. Het is een tijd stil tot ze begint te praten. "Jullie mogen me best weg doen. Ik snap het wel hoor. Ik zal een mooi, dun, lief normaal meisje kiezen als ik jullie was. Met lange blonde haren. Eentje die altijd vrolijk is, en nooit moet huilen. Ik vond het heel gezellig met jullie. Jullie waren de beste papa's van de hele wereld" Ze staat op en wil naar boven lopen, maar ik hou haar tegen. Ik pak haar bij haar schouders, en kijk haar diep in haar verdrietige oogjes. "Sara Esmee Irwin. We zullen jou nooit maar dan ook nooit wegdoen." "maar papa Luke zij.." ik kapte haar af. "Papa Luke bedoel of we je misschien naar een plek moesten brengen waar je hulp kon krijgen voor je.. euhm problemen. Maar die knoop hak ik bij deze door. Jij moet bij mensen zijn die van je houden. Wij houden van je Saar. Je hoort hier bij ons. Nergens anders" Op het laats breekt mijn stem terwijl de tranen in mijn ogen prikken. Ik zie hoe Sara eerst een beetj verbaasd kijkt maar dan voorzichtig haar armpjes om me heen legt. Ik huiver even als ik het verband in mijn nek voel, maar duw het even weg. "Ik hou van je saartje" "Ik ook van jou Papa"

A/N

Eigenlijk heb ik echt een gruwelijke pest hekel aan het schrijven en lezen van Authors Notes. Dus ik heb besloten om ze zo veel mogelijk te vermijden. Alleen als ik echt iets belangrijks te vertellen heb ;)