"မောင့်ကလေးလေးရေ! Good morning"
လွန်းမောင် ကသွားတိုက်တံ၊သွားတိုက်ဆေးနဲ့မျက်နှာသုတ်ပ၀ါတို့ကိုယူလာပြီး
နောင်လေးအခန်းထဲ၀င်လာကာတံခါးကို လော့ချလိုက်တယ်။
အဲ့နောက်စတီခုံပေါ်မှာချခဲ့ပြီး
နောင်လေး အိပ်နေတဲ့ကုတင်ဆီကိုသွားကာနှိုး တော့သည်။
လွန်းမောင်ကနောင်လေးဘေးနားကို
တစောင်းအနေအထားဖြင့်လဲလျောင်းကာ
ခေါင်းကိုလက်လေးနှင့်ထောက်ထားလေသည်။
"အကို့မောင့်ကလေးလေး အိပ်ပုတ်လေး"
နောင်လေးရဲ့နှာခေါင်းလေးကို မထိမထိလေး
လိမ်ဆွဲလိုက်သည်။
အဲ့နောက်နောင်လေးသည်လွန်းမောင်ကို
ကျောပေးထားရာမှလွန်းမောင်ဘက်လှည့်လာပြီး
လွန်းမောင်အားသိုင်းဖက်လိုက်သည်။
အဲ့နောက်နောင်လေးသည်လွန်းမောင်ရင်ခွင်ထဲအား
ခေါင်းလေးတိုးဝေ့လိုက်သည်။
"အကိုမောင်ကလည်း......အိပ်ပုတ်မကြီးပါဘူး
အခုတောင်ဘယ်နှနာရီရှိသေးလို့လဲ"
မျက်လုံးကိုမဖွင့်ပဲတိုးတိုးလေးနဲ့
နှခမ်းလေးထော်ကာပွစိပွစိလုပ်တော့သည်။
"၇နာရီခွဲနေပြီကလေးငယ်ရဲ့။
ဘယ်ချိန်ထိအိပ်အုန်းမို့လဲ ပြော"
"နောက်၅မိနစ်ပါပဲ။ဒီတိုင်းလေးနေချင်သေးတယ်။"
နောင်လေးကလွန်းမောင်အနားပိုတိုးကပ်ကာ
သိုင်းဖက်ထားလေသည်။
"အကိုမောင့်ရင်ခွင်ထဲ ၅မိနစ်မကဘူး
တစ်ဘ၀လုံးနေလို့ရတယ် နေမယ်မလားကလေးငယ်"
"နေမှာပေါ့ အကိုမောင်ရဲ့။
အမောင့်အတွက်တော့ အကိုမောင့်ရင်ခွင်လေးက
သိပ် နွေးထွေးတာပဲ အကိုမောင်ရယ်"
"ဟောကွယ်"
လွန်းမောင်ကနောင်လေးရဲ့ရွှေအိုရောင်ဆံပင်
ကောက်ကောက်လေး တွေကိုဖွဖွလေးနမ်းကာ
ပွတ်သတ်ပေးနေသည်။
"ဒီနေ့စနေနေ့ အပြင်သွားမယ်လေ"
"အကိုမောင်ကစနေနေ့အလုပ်ပိတ်တယ်ပေါ့"
"မပိတ်ပါဘူး။ ၀င်တန်းတွေရှိတယ်။ "
"ဘာလို့မသွားတာလဲ"
VOCÊ ESTÁ LENDO
မောင့်နေကြာ (mg's sunflower/Ongoing )
Ação*အကယ်၍များသာ အနာဂတ်ကိုကြိုသိခဲ့ရင် အိမ်ပြန်လမ်းကို အဓိပတိလမ်းမအထက် မလျှောက်လှမ်းခဲ့ပါဘူး အကိုမောင်ရယ်... *
