Kara Oğlan

Gerçekler II

Kerem'in ağzından.

Daha fazla anlatamamış olacak ki ağlamaya başladı. Anlatırken arada kesik kesik nefesler alıyordu. Ona sıkı bir şekilde sarıldım. O ağladıkça benim yüreğim parçalanıyordu. Anlattığı şeyler içler acısı bir şeydi. Bir insan nasıl böyle bir şeyler yaşardı ki. Onunla birlikte ağladım. Sıkı sıkı sarıldım ona. Acısını almak isterdim. Acısını dindirmek,çocukluğuna ona vermek. Keşke yapabilseydim. Aslında kendimi suçlu hissetmiştim. O zamanlarda nasıl fark etmemiştim ki ben. Nasıl anlamamıştım. Güldüm acı bir şekilde. Benim kara oğlan'ım her zaman saklardı duygularını. Belli etmezdi. Demek ki biz o mahalleden gittikten sonra olmuştu bu olaylar. Haber alamadığımız içinde duymamıştık. Keşke o anlar yanında olaydım da korusaydım. Aklıma bir şey takılmıştı. Annesi ne yapmıştı acaba? Ya da o adama ne olmuştu? Onun kıpırdanması ile düşüncelerimden sıyrıldım. İsterse anlatırdı.

"Sormayacak mısın? Niye ailenin yanında değilsin? O adamı öldürdün mü diye?"dedi düz ama kısık sesi ile. Bakışları ifadesizdi. Göz yaşlarımı silip onunkileri de sildim. Saçlarını okşadım. Direk gözlerini kapattı. Böyle sevgiye muhtaçtı benim kara oğlan'ım.

"Sen anlatmak istersen dinlerim kara oğlan'ım. Ne istiyorsan hazırım ben"dedim emin ses tonumla. Gülümsedim. Yanında olduğumu bilsin istedim. Geç bile kalsam.

"O gece iki el silah patladı evet ama ilki gerçek silahtı. O adamın tam kalbinden vurdum o gece. Hemde hiç acımadan. Gözümü bile kırpmadan. Silah sesine uyandı annem. Kapıyı açtı ve ilk benim elimde ki silahı daha sonra yerde yatan kocasını baktı. Feryatlar figanlar koptu o gece evde. Annem bana lanetler okudu. Dövdü. Sövdü. Ama neden vurdun demedi. Neden katil oldun demedi. Ben sessizce dinledim onu. Annem hiçbir zaman görmedi ki gerçeği o zaman görsündü. İşte ikinci  el silahta annemin bana etmiş olduğu hakaretler sonucunda yaralanan kalbimin sesiydi. Neyse polisler geldi aldı beni. Korktum ilk başlarda. Anlatamadım ama daha sonra biri geldi yanıma. Psikolojik mi ne okumuş. O biraz konuştu benimle. Sonra anlattım olayları teker teker. O gün son kez ağladım ben. Son kez güçsüzdüm. Nasıl olduysa ölmedi it. Ölmediği için şanslıymışım. Öyle dediler. Oysa ki onun ölüm haberini bekleyen ben şanslıymışım. 18 yaşıma kadar ıslah evinde kaldım. Zaten bu olaylar ben 17 yaşımda yapmıştım. Sonra normal cezaevine alındım. 7 yıl yattım. Benim hem çocukluğumu hemde hayatımı çaldı. Ona kalan ise sadece huzurlu bir aile. Annem sildi beni. Abimde öyle. Bana yaşattıklarını inanmadılar. Beni taciz ettiğini neredeyse tecavüze uğrayacağımı inanmadılar. Komada çok kaldığı için ve bana yaşattıkları ispatlanmadığı için bayağı yattım. Anlayacağın ise suçlu olan ben mağdur olan ben oldum."dedi. Gülüyordu anlatırken. Ama arkasında yatan o çaresizlik benim içimi yakmıştı. Bu yaşta nasıl bir şey yaşamıştı bu çocuk. Revamıydı bu ona. Tekrardan sarıldım ona. Acısı geçmezdi ama hafifletmek için elimden geleni yapıcaktım.

"Özür dilerim kara oğlan'ım. Keşke yanında olsaydım"kafasını kaldırdı ve gülümsedi.

"Olsun şu an bana inandın yaa yeter bana. Ama artık konuşmak istemiyorum olur mu? Hiçbir şey olamamış gibi yaşayabilir miyiz?" Gülümsedim ve alnına öptüm.

"Peki sen nasıl istersen kara oğlan'ım" güldü ve sıkıca sarıldı. Onun mutlu olması için her şeyi yapacaktım.

Evet kara oğlan'ının hayatı öğrenildi. Artık Devrim ve Korkut sahneleri gelmeli ama artık.