BENİMLE OYNAMA | yarı texting

0.3

12.07.2023

BENİMLE OYNAMA | TEXTİNG

0.3

Masal Okur'dan

Elimde kumandayla öylece kanalları dolaşırken bir yandan da Selim'in son attığı mesajları düşünüyordum. Ona yazmamı istemiyordu, beni engelleyeceğini söylüyordu ama ben yazsam bile engelleyeceğini düşünmüyordum.

Aslında onu çok da iyi tanımıyordum. Belki de engellerdi.

Yine de içimden bir his beni engellemeyeceğini söylüyordu. Çünkü beni merak ediyordu. O telefon numarasını iş için kullandığını da o numaranın herkeste olmadığını da çok iyi biliyordum.

Çünkü onu çok iyi tanımasam da onu çok iyi tanıyan birini çok iyi tanıyordum.

Onu tanıyan birini daha tanıyordum. Tanımakla kalmıyor onunla aynı evde yaşıyordum.

Annemin onun başrol olduğu dizinin senaristi olması hayatın tuhaf ama güzel tesadüflerinden biri gibiydi başta. Hala biraz tuhaf geliyordu ama güzel olmadığı kesindi.

Annem gözümde çok başarılı bir senaristti ve yazdığı diziyle hiç mi hiç sorunum yoktu. Ta ki birkaç bölüm öncesine kadar.

Selim'i bir kadınla rol icabıyla bile olsa dudak dudağa görmek beni şoka uğratmıştı. Rolünü o kadar gerçekçi oynuyordu ki karşısındaki kadını ona aşık bir adam olarak öptüğünü düşünmüştüm.

Oysaki o an o Selim Akyazı değildi, Katil ve Maktül dizisinin başrolü Hun Karacalı'ydı.

Ben o an bunu ayırt edebilecek durumda değildim. Anneme hiçbir şey söylemeden, telefonumu bile almadan evden çıkmıştım. Nefes almaya ihtiyacım vardı. O kadar üzgün hissediyordum ki kalp atışlarım kontrolden çıkmıştı.

Kendimi ilk defa bir duyguya bu kadar batmış hissediyordum. O duygu ciğerlerime yapışmıştı ve öksürsem de gitmeyecek gibiydi. O duygu aşktı, beraberinde getirdiği kıskançlıktı. Altında yatan kocaman bir hüzündü.

Ondan hoşlandığımı biliyordum, Selim'den gerçekten hoşlanıyordum ve bu az bir zamandır da değildi. Onu başka kadınlarla magazinde gördüğüm de olmuştu. Hiçbir zaman o kadar üzülmemiş, o kadar perişan olmamıştım.

Sanırım magazinde gördüklerime çok aldırmıyordum. Hiçbirisi için sevgilim dememişti. Hiçbirisiyle üç kere peş peşe görülmemişti mesela. Arkadaşları olabilirdi onlar. Bazı magazincilerin hep doğru şeyleri yazmadığı herkes tarafından bilinirdi.

Onu partneriyle dudak dudağa görünce hissettiklerim boyumu aşmıştı ve bir sıvı olup taşmıştım sanki. Yapmamam gerekiyordu ama düşüncelerimden kaçmak için koşmuştum. Ya bağıra çağıra ağlayarak duvar yumruklayacak ya da koşacaktım.

Astım hastası olmasam daha da fazla koşardım ama bir noktada nefes alıp verememeye başlamıştım. Kalbim o kadar kırıktı ki koşarken astımımı unutmuştum. Astım beni unutmamış olacak ki gerçekten nefesimi kesmişti. Neyse ki cepli şeyler giymeyi alışkanlık edinmiştim. İlacımı hiçbir zaman yanımdan ayırmazdım. Krizin ne zaman geleceği belli olmuyordu. Aynı o anki gibi.

Astım ilacını ciğerlerime çektiğimde tekrar nefes alabildiğimi hissetmiştim. Ağlamayı ertelemem hiç mi hiç fayda etmemişti. Astım ilacı elimdeyken öylece olduğum yere çöküp soğuktan titreyerek ağlamıştım.