Unfinished Tale (✔️)

Kabanata 12

Cleotha

I was early when I woke up the next morning because I have a plan to check on my sister. Natural na mainit na naman ang ulo ko ngayong umaga gaya ng palaging nakasanayan but I have to cool down my scorching mind for her because I'm still worried. Ang dahilan ng init ng ulo ko ay ang notebook kong naiwan sa lalaking iyon. If I just didn't let my emotions out when I heard him making fun of the title of my novel, hindi sana 'yon naiwan sa kaniya at nabawi ko agad.

Fuck this life, really!

I was already wearing my uniform when I went out of my room together with my school bag. Naabutan ko si Ate Milda na napadaan kaya tinawag ko ito.

"Ate, nakita n'yo po si ate Claire na bumaba?"

She halted from walking and looked at my direction. "Hindi pa, eh. Kagagaling ko lang din doon para sabihan siyang mag-agahan na sa baba at sabi niya, hindi pa rin siya makakapasok dahil mabigat pa rin daw ang katawan niya." Lumungkot ang mukha nito.

Ate Milda has been working here for already five years, kung kaya't hindi na rin nakapagtataka kung naging malapit na siya kay ate dahil kilala ang kapatid ko bilang approachable na amo rito sa mansion sa mga kasambahay namin. I'm clearly the opposite. I often wonder how does she do that effortlessly. Gustuhin ko man, hindi ko magawa dahil mabilis ma-drain ang energy ko sa tuwing nakikipag-socialize.

That's why solitude has been my twin.

I nodded at Ate Milda. "Okay po. I'll talk to her."

She smiled and turned her back at me right after. Matunog akong bumuntong hininga bago nilakad ang kaunting espasyo mula sa kuwarto ko hanggang sa kuwarto ni ate. The door was closed but it wasn't locked when I opened it. Dahan-dahan ay lumikha ng munting ingay ang pagbukas ko. The sound can be compared to the creepy sound of door opening on horror movies.

I saw her peacefully sleeping while her hands were placed on her stomach together. Dahan-dahan akong naglakad papalapit sa kaniya at nang nasa harapan na ng kaniyang kama, naalala ko ang pag-iyak nito kagabi. I bit my bottom lip. I imagine how much she suffers in silence. I looked at her angelic face. Ang maamo niyang mukha ay tumutugma sa kaniyang mala-anghel din na ugali. Samantalang ako, hindi ko maintindihan kung bakit biniyayaan ako ng maamong mukha na taliwas sa ugali kong may potensiyal sa impyerno.

Itinatak ko sa isipan ko mula noong bata pa lang ako noong sinimulan akong ikompara nina Mom at Dad sa kaniya na maganda ang buhay niya kompara sa akin. That she's not suffering because she's the favorite daughter who can get all she wants, that she's so lucky for being perceived as perfect by our parents because she doesn't need to do her best to be one because she's already the definition of perfect for them.

But I just recently realized that I was wrong. Because because being perfect in this toxic household means you're not capable of commiting mistakes.

Umuga ang kaniyang kama nang umupo ako. Itinapat ko ang likod ng aking palad sa kaniyang noo at napapikit na lamang ako nang maramdaman ang init doon na parang dagitab na lumipat sa akin. Binitawan ko agad ang kaniyang noo. Nararamdaman ko ngayon ang nag-uumapaw pa ring konsensiya sa akin.

"Lo siento, hermana. Necesito irme. Javier me está esperando. Ya no quiero ser enjaulado aquí... Patawarin mo ako. Kailangan kong gawin ito."

Natigilan ako at umawang ang aking labi nang marinig siyang nagsalita. She spoke spanish words. I was so sure of that because I know that Lo siento means I'm sorry. Hindi ko lang naintindihan ang ibang espanyol na wikang binanggit niya. Bumaba ang aking kamay sa kaniyang pisngi at mas lalo akong natigilan nang maramdaman ang mga luha niya. I felt my body shaking.