kayıp - daryl dixon

XXIII

"Onunla özel olarak konuşmalıyız," dedi Glenn, ön bahçeye doğru yürürken. Kafasıyla Rick'i işaret ettiğinde o tarafa baktın, "Pek mümkün değil gibi," dedin, Ralph geldiğinizden beri Rick'i yalnız bırakmamıştı. Sürekli onun yanında, bir şeyler hakkında konuşuyordu.

"Başka birisi ile konuşalım mı?" dedi Glenn, "Daryl?" diye ekledi, "Hayır," çok ani bir şekilde cevaplamıştın, garip karşılamaması için devam ettin, "Kimseye söylememeliyiz, Daryl biraz pervasız, biliyorsun." dedin. "Maggie?" diye sordu, kafanı salladın, "Hiçkimse Glenn," diyerek gözlerinin içine baktın. "Bu işi ikimiz çözmeliyiz," diye ekledin. "Sana söylememin sebebi senin olay çıkartmayacak olman, diğerleri senin gibi değil." dedin.

Glenn dediğin şeye sadece kafa salladı, "Ne yapacağız?" diye sordu, "Evi araştırmaya ne dersin?" diye cevapladın, bir süre sessiz kalarak etrafına bakındı, "Ne zaman?" diye sordu. "Emin değilim, Ralph'ın evin içerisinde olmaması ve bir süre geri gelmemesi gerekiyor." dedin, Glenn, o anda aklında bir ışık yanmış gibi gözlerini belertti. "Bana her sabah çevredeki aylakları öldürerek silah atışlarını güçlendirmek için alıştırma yaptığını söylemişti," dedi. "O halde yarın sabaha ne dersin?" diye sordun, Glenn kafasını sallayarak, "Yapalım derim," dedi.

_______________________________________________________

"En pişman olduğunuz anı nedir?" gece yarısı herkes salona toplanmış, sohbet ediyorken Beth bir soru ile dikkatleri üzerine çekti.

"Bu olaylar başlamadan önce buzdolabımda sakladığım bir cupcake vardı, onu yiyemedim," dedi Glenn, sen dahil çevredeki herkes söylediği cümleye güldünüz. "Benimde okulda uzun süredir sevdiğim bir kız vardı, ona hiçbir zaman onu sevdiğini söyleyemedim." diyerek söze atıldı, yanında oturan Marco. Dediği şeye gülümseyerek ona sarıldın, kollarını sana dolayıp, kafasını boynuna gömdü. Onunla gerçekten bir abla kardeştiniz.

O an çevredekilere bakındın, Rick, Calix, Daryl, Carol, hepsi düşünüyordu. Dışarıya verdiği gülümsemelerin hepsi sahteydi, her birinin bir çok pişmanlığı vardı. Aynı senin gibi, düşünüyordun, bir çok pişmanlığın vardı ancak hangisi senin en pişman olduğun andı?

Olaylardan önce yaşadıkların mı? Randall'ı eve alman mı? Liv'i Dave'in grubu ile yalnız bırakmak mı? Fern'ün haritasına çizdiğin yol tarifi mi? Yoksa Shane ile olan anlaşman mı? Her biri seni şu ana getirmişti, şu an Marco ile sarılmana sebep olan, Rick ve diğerleri ile tanışmana sebep olan, burada sevdiğin insanlarla beraber olmana sebep olan anlardı. Ancak bir yandan, seni babandan ve Liv'den ayıran, seni korkutan ve canını acıtan şeyler yaşattıran anlardı.

Liv burada olsaydı ne derdi diye düşündün, yüksek ihtimalle babanın ilk av teklifine heyecanla evet diye bağırması olurdu. Onun pişmanlıklara bakış açısını geçmişteyken sen değiştirmiştin, her zaman o düşüncelerin yarasızlığından bahseder, boşuna aklını yormamasını söylerdin. Bir süre sonra Liv bunu kabullenmişti ancak bu sefer sen bu çukura düşmüştün. Ve her düşüşünde Liv'in sana, "Değiştiremeyeceğin şeyler için mi üzülüyorsun?" diye bağırmasıyla karşılaşıyordun.

Yeniden düşmüştün, bu çukurun içerisindeydin ancak sana bağırıp bir şeyler fırlatacak bir kardeşin yoktu. Yanında olmaması seni her an rahatsız etmiyormuş gibi birde bu düşünce ile kendini boğuyordun. Hâlâ dışarıda bir yerde, seni bulmaya çalışıyordu, sen ise buradaydın. Belki de Daryl haklıydı, onu düşünmek hiçbir ifade etmiyordu, onu aramalıydın, onun için çabalamalıydın.

"Ya sen, Ashley?" diye sordu Beth, çevredeki bütün dikkat bu sefer sana çevrildi. Marco'dan uzaklaşırken düşündün, onlara ne söyleyebilirdin ki, "Sanırım Maggie ile geçiremediğim yıllar için pişmanım," diyerek en basit yoldan kurtulmaya çalıştın. Maggie dudak büzerek sana baktı, ona gülümseyerek, "Ama şu an burada, o yüzden telafi edebilirim." diye ekledin. "Benim cupcake'im hâlâ yok," diye araya girdi Glenn, yeniden herkesin yüzünde gülücükler oluşturmuştu.