Nie mogę się zakochać bez ciebie [zakończone]

Rozdział dodatkowy

WINSTON

10 lat później

Poprawiłem kołnierz od mojej jasnoniebieskiej koszuli, którą dostałem na święta Wielkanocne od mojej żony. Od tamtego dnia minęły już cztery miesiące, a ja miałem ją na sobie przynajmniej raz w tygodniu. Była nie tylko wykonana z bardzo dobrej jakości materiału, przez co była niezwykle przyjemna w dotyku, ale również niesamowicie dobrze w niej wyglądałem. Nie było to tylko moje zdanie. Moja babcia i mama również tak uważały. Natomiast moja żona zaczęła mówić, że wyglądam w niej okropnie, aby zmusić mnie do nienoszenia koszuli. Niestety nie udało się jej to. Doskonale wiedziałem, że miało takie samo zdanie na ten temat, jak ja czy moja babcia i mama.

Rozpiąłem pierwsze guziki od koszuli, aby się w niej nie udusić. Przejechałem dłonią po włosach i uśmiechnąłem się do lustra, zauważając, że do pokoju wszedł mój sześcioletni syn. Odwróciłem się do niego przodem i podszedłem do chłopca, aby poprawić mu ułożone na żel czarne włosy. Spojrzałam na mnie błękitnymi oczami, które odziedziczył po mnie. Był moją małą kopią. W jego wieku wyglądałem podobnie. Ostatnio moja mama porównywała moje zdjęcie z czasów dzieciństwa z jego teraźniejszym. Wyglądaliśmy niemalże identycznie.

— Mama wybrała ci tę koszulę? — spytałem, podnosząc się z podłogi. Wiedziałem, że nie przepadał za noszeniem koszul, więc zdziwił mnie jego wygląd.

Pokręcił przecząco głową.

— Sam ją wybrałem — odparł, dumnie wypinając pierś. Spojrzałem na niego podejrzliwie. Westchnął głośno i zrobił naburmuszoną minę. — Mama powiedziała, że będę wyglądać w niej, jak prawdziwy mężczyzna, więc ją założyłem.

— Dla kogo chcesz się tak wystroić? — zapytałem. Chłopiec nie odpowiadał przez dłuższą chwilę, więc kontynuowałem: — Komu chcesz zaimponować? Faith?

Chłopak zaczerwienił się na samą wzmiankę o dziewczynce. Parsknąłem śmiechem i poklepałem go po plecach.

— Wiedziałem, że ci się podoba.

Chłopiec pokręcił przecząco głową.

— Nie podoba mi się Faith! Przecież ona jest dziewczyną! Nie może mi się podobać! Dziewczyny są fuj!

— Też tak mówiłem, gdy przyjaciele pytali mnie o mamę... A teraz jesteśmy razem od dziesięciu lat.

— Przestań, tato! — Założył ręce na piersi i opuścił głowę, chcąc ukryć rumieńce, które pojawiły się na jego policzkach.

Dzięki Bogu, że plan mój i chłopaków powoli zaczynał działać...

Gdy urodziły się nasze dzieci, razem z Joshem i Samuelem opracowaliśmy plan, aby spiknąć ze sobą nasze dzieci, abyśmy w przyszłości stworzyli jedną wielką rodzinę. Mój syn miał związać się z córką Lucy i Samuela, a córka z synem Holly i Josha. Jak na razie wszystko szło zgodnie z planem. Byli dopiero dziećmi, jednak wiedzieliśmy, że już coś jest na rzeczy. Zwłaszcza między Derekiem a Faith.

— Winston! Derek! Na dół! Natychmiast!

— Chodźmy, zanim mama się bardziej zdenerwuje na nas.

Derek skinął głową. Wyszliśmy z pokoju i zeszliśmy na dół. W holu zastaliśmy moją żonę, która pomagała trzylatce w ubraniu jej białych buty. Margot stała odwrócona do nas plecami i bawiła się warkoczem, który Prudence jej zaplotła. Margot przypominała moją żonę. Prudy poprawiła żółtą sukienkę trzylatce i spojrzała na nas, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

Zlustrowałem ją wzrokiem. Czarne włosy miała spięte w koka z tyłu głowy, a kilka wolnych pasemek okalało jej twarz. Jej ciało opinała granatowa sukienka na grubych ramiączkach, która sięgała jej do połowy łydki. Na stopach dla własnej wygody miała białe Conversy.