My trouble!

Κεφάλαιο 11

Εκεινη την ωρα ενιωσα την καρδια μου να σφίγκεται. Επισης ενιωσα οτι ο χρονος σματατησε και μονο εγω και ο Ricky κινουμασταν.

"Γιατι..να...σκεφτομουν οτι εγινε εχθες." λεει κοιτωντας με στα ματια.

"Οτι εγινε χθες, κανε πως δεν εγινε τιποτα." λεω και γυρναω για να φυγω, αλλα ενα χερι με τραβηξε.

"Δεν ειναι μονο αυτο..." λεει.

"Και τι αλλο;" λεω απορριμενη.

"Μου αρεσεις." λεει με ενα στραβο χαμογελο.

Ειχα μεινει να τον κοιταω σαν να ειναι εξωγιηνος. Μα τι μου βρισκουν; Τα δυο αδελφια κι ολας. Δεν ξερω τι να κανω πια. Ο Ricky ειναι παρα πολυ ομορφος παιδι, πραγματικα. Εχει κατι γκρι μοναδικα ματια, υπεροχο χαμογελο, ειναι παρα πολυ καλο παιδι. Ειναι οτι χρειαζετε ενα κοριτσι,αλλα οχι για μενα. Δεν ειναι ο τυπος μου.

"Συγγνωμη Ricky, αλλα δεν γινετε." λεω και κοιταω το πατωμα.

***

Απογευμα τωρα.

Στο σπιτι με ολη την οικογενεια. Ηταν μερα Τεταρτη. Οικογενειακη μερα δηλαδη. Αυτη η μερα μ'αρεσει,γιατι ειμαι με ολη την οικογενεια μου. Δεν περναω πολυ ωρα μαζι τους. Επισης εχω παρεμιλησει τον Tom εδω και ποσες ωρες.

Φυγαμε απο το σπιτι και πηγαμε σ'ένα εστιατοριο να φαμε. Δεν μ'αρεζαν τα εστιατορια. Ηταν για ατομα πολυ κοινωνικα,για ατομα υψηλου επιπεδου και ολα τα σχετικα.

Στον προορισμο μας,μιλουσα με τον Tom.

"Τι γινετε με τον Ricky τελευταια;" με ρωταει με περιεργει.

"Τιποτα!" λεω και κοιταω αλλου για να μην με καταλαβει οτι λεω ψεματα.

"Ναι, σιγουρα. Γι'αυτο σημερα σ'επιασε απο το καρπο σου." λεει με πονηρο βλεμμα.