BEN SANA VEDA EDEMEM

1.8

🌧🌧🌧

30 kasım 2021:

Uzay baykut.

Boşluk. Son günlerde hissettiğim tek şey boşluktu. Duygu hissetmiyordum,hissedemiyordum. Sadece boşlukta yapayalnız kalmışım gibi hissediyordum.

Terk edilme tarzı bir şey yaşamıştım geçen ay. Genelde terk eden taraf ben olurken bu sefer terk edilen taraf olmak değişik hissettirmişti. Anonim kız hayatım boyunca hiç yaşamadığım duygular hissettiriyordu. Ve bana yazmayı bırakarak kafamı allak bullak etmişti. Akıl sağlığımla oynuyordu.

Haftalar sonra kafa dağıtmak amaçlı Çağlar'ın zoruyla bara götürülüyordum. Çağlar beş dakika kardeşine uğrayacağını söylemişti. Özel bir hastanenin önünde benim arabamın içinde Deniz ve Kerem'le beraber Çağlar'ı bekliyorduk.

Beş dakika demesine rağmen yarım saattir gelmemişti. Deniz sabırsızca "Ben Çağlar'a bakmaya gidiyorum." dediğinde onu durdurdum. "Ben bakarım,sen otur." Dakikalardır arabada oturduğum için bunalmıştım,hava almak istiyordum. Başıyla onayladıktan sonra sürücü koltuğundan inerek temiz havayı burnuma çektim.

Hastane kapısına yaklaştıkça hastanenin rahatsız edici kokusu içime doldu. Çağlar'la bir kaç ay önce de gelmiştim buraya. Kardeşinin burada tedavi gördüğünü söylemişti. Kardeşinden fazla bahsetmiyordu,daha önce onu bizimle hiç tanıştırmamıştı. Tek bildiğim kardeşinin hasta olduğu ve onu sık sık ziyarete geldiğiydi.

Önceki gelişimde onu kapıda beklediğim odanın önüne geldim. Eğer kardeşinin odasının yeri değişmediyse hala burada yatıyor olmalıydı.

Kapıyı tıklatarak başımı odanın içine doğru uzattım. Konuşmaları özel olabilir diye tam olarak içeriye girmek istememiştim. Duvara yaslanmış bir şekilde ağzında maskeyle duran Çağlar'ı görünce "Çağlar gidiyor muyuz?" diye sordum.

"Geliyorum." diye cevapladı. Gözlerim onun gözlerinin baktığı noktaya doğru çevrildi.

Hastane yatağının üzerinde beyazlar içinde bir kız yatıyordu. Yüzünde maske vardı,gözleri bitmiş gibi bakıyordu. Yatağa serbest bıraktığı kolu çok zayıftı ve serum takılıydı. Pamuk kadar beyaz olan kollarının bazı bölgelerinde morluklar vardı. Serum izine benziyorlardı.

Saçları gecenin rengindeydi. Kısılmış gözbebeklerinden göz rengi zar zor seçiliyordu,lacivert.

Maskeden dolayı yüzünün yarısı görünmese bile görünen diğer yarısına bakılarak çok güzeldi. Bana çok değişik bir şekilde bakıyordu,anlayamamıştım. Sanki yıllardır tanıdığı,sevdiği birine kavuşmuş gibi bakıyordu.

"Kardeşim." dedi Çağlar tanıtırcasına. "Merhaba" dedim yatakta gözleri mahvolmuş gibi bakan kıza doğru. İnce parmaklarını oynattı,cevap vermedi.

"Uzay,lise sınıf arkadaşım." Çağlar yanıma gelerek elini omzuma koydu. İnce parmakları beyaz çarşafı sıktı.

"Tanıştığıma memnun oldum." Yine cevap vermedi. Serumdan dolayı morarmış koluna baktım son kez. Onun için üzülmüştüm,kimsenin olmak istemeyeceği bir durumdaydı.

Dudağımı birbirine bastırarak sulanmış gözlerine baktım. Sağ gözünden bir damla yaş aktı. Sebebini bilmediğim bir şekilde onu görmek bana kötü hissettirmişti.

"Biz gidiyoruz kardeşim. Bir kaç gün sonra yeniden geleceğim." Çağlar kardeşine böğürtlenleri gösterdi. "Onları yemeyi unutma." Kardeşi cevap vermedi.

Odadan çıkmadan önce son kez hastane yatağındaki minik ve zayıf bedenine baktım. Dudaklarının hareket ettiğini hisseder gibi oldum fakat maskesinden dolayı tam olarak görememiştim.

Çağlar'ın odanın kapısını kapatmasıyla beraber görüntüsü görüş açımdan çıktı. Garipti sadece garip.

"İlk defa gördüm kardeşini. Hastalığı ne?" Derin bir nefes aldı. "Tüberküloz ve son evre akciğer kanseri." Zorlukla söylemişti cümlesini.

"Son evre?" dedim sorarcasına. Tüylerim diken diken olmuştu. Yutkunarak başını salladı. "İkisinin aynı anda görülmesi olağan mı?"

"Düşük bir ihtimal olsa da olağan. Benim kardeşim de o düşük ihtimal yüzdesinin içinde." O kız yirmi yaşında ya vardı ya yoktu. Küçücük bedeni iki büyük hastalıkla aynı anda uğraşıyordu.

Hastanenin çıkışına doğru yürüyorduk. "Tedavinin olumlu sonuçlanma ihtimali peki?" Vereceği cevaptan çekinerek sormuştum bunu.

Sessiz kaldı bir süre. Arabanın yanına yaklaştığımızda "Çok çok düşük ama var ve ben inanıyorum benim kardeşim çok güçlü birisi. Bunun üstesinden de gelecek."

"Umuyorum iyileşir." Ne diyeceğimi bilemiyordum,üzülmüştüm. "Senden rica ediyorum diğerlerine bahsetme bundan. Öğrenmeseler daha iyi." Başımı salladım. "Söylemem."

Kardeşini sürekli bizden gizli tutmuştu. Bugün onun hakkında ilk defa bir şeyler öğrenmiştim. Arabaya bindiğimizde bu konu hakkında hiç konuşamadık.

Deniz'in ve Kerem'in neden geç kaldınız sorularını geçiştirerek cevapladıktan yirmi dakika sonra her zaman geldiğimiz barın önünde durduk.

Yüksek sesli müzik sesi kulağıma dolduğunda Kerem ve Deniz'in kendilerini kızların yanlarına atması bir olmuştu. Bar sandalyesine oturarak barmenden hafif bir şeyler istedim.

Arabayı ben kullanacaktım fazla alkollü şeyler içemezdim. Çağlar ise sevgilisine sarılmış bir şekilde dans ediyordu. Daha geçen ay tanışıp hemen sevgili olmuşlardı. Çağlar'a iyi geldiğini biliyordum. Kafası bu aralar çok doluydu ve bunun sebebinin de kardeşi olduğunu bugün fark etmiştim.

Barmenin önüme bıraktığı içkiye uzanarak kafama diktim. Hastane yatağında bitmiş bir şekilde yatan o kızın görüntüsü aklımdan çıkmıyordu. İlk defa dakikalar önce gördüğüm birinin hafızamda bu kadar yer kaplaması normal değildi.

Beni ona karşı düşünmeye iten bir şeyler vardı. Yüzümü buruşturarak içki bardağını önüme bıraktım. "Hafif olsun demiştim,en ağırını mı koydun?" Barmen omuzlarını kaldırıp indirdi. "En az alkollü olanı bu."

"Bir kadeh daha o zaman." dedim bardağı barmene doğru uzatarak. Araba kullanamayacaktım sonuçta,istediğim kadar içecektim bu gece.

İkinci kadehi kafama dikerek tek yudumda içtiğimde gözlerim bulanık görmeye başladı. Gözlerimin önüne hastane yatağında yatan o kızın görüntüsü geliyordu. Beynimde ise adeta bir fiş gibi anonim kızla olan mesajlaşmalarımız sıralanmıştı.

Beynim ve kalbim bana karşı oyunlar oynuyordu.

Gözlerimin önündeki o görüntü,beynimdeki silik mesajlar yok olana kadar içtim.

Kaç kadeh içtim bilmiyorum;üç,beş,belki sekiz,belki de daha fazla.

🌧🌧🌧