BEN SANA VEDA EDEMEM

4.7

🌧️🌧️🌧️

Ansızın bir gece yarısı bu kitabı yazmaya başlamama ilham olan o şarkı.

Bu bölüm senin.

Cem Adrian & Çağan Şengül /
Ben Sana Veda Edemem.

—————

"Ben sana veda edemem.
Kır, dök, parçala ama gel hemen.
Ben seni kadere teslim edemem.
Başına bir şey gelir,
hesabını veremem.

Ben sana veda edemem.
Göz göre görе canımdan vazgeçemem.
Bеn seni uğurlamaya gelemem.
Son kez gülersin,
evime dönemem."

22 Eylül 2022.

Uzay Baykut.

Etinizten bir parça koparsalar ölmezdiniz ama canınız çok yanardı değil mi? Saatlerdir içim kanıyordu, canım yanıyordu. Onunla yaşayamadığım her bir anın pişmanlığı içten içe beni bitiriyordu. Daha fazla geçiremediğimiz bir saniye bile kafamı duvarlardan duvarlara vurma hissi oluşturuyordu. Geri dönüşü olmayan şeylerden birisi ölümdü. Ölümün beraberinde getirdiği duygular karmaşası da insanı mahvediyordu.

Açılan kapı ve gözler önüne serilen morgla beraber ölüm kokusu her tarafı kapladı. Morg ölüm demekti, ölüm kokardı ve bu kokuyu sadece yarısını orada bırakmış olanlar duyardı.

Ölüm kokusunu her bir zerremde hissediyordum. Burnumun ucu sızlıyordu. Üzerine beyaz bir örtü örtülmüş ölü gibi yatan bir beden girdi görüş açıma. Düşündüğüm şeye güldüm burukça. O zaten ölüydü.

Beyin ölümü gerçekleştikten sonra bile bir mucize olmasını ve uyanmasını beklemiştim. Dünyada beyin ölümü gerçekleştikten sonra uyanan tek bir kişi bile olmamasına rağmen onun uyanmasını ve bir ilke imza atmasını tüm kalbimle dilemiştim.

Beklemekten bir an bile vazgeçmemiştim ama o uyanmamıştı. Bizim için artık hiçbir mucize kalmamıştı, tüm ihtimaller tükenmişti.

Başımı sağ omzuma gömerek yüzümü buruşturdum, gözlerimden bir kaç damla yaş aktı. Ona doğru attığım her bir adımda gözümün önünden onunla olan yaşanamamışlıklarımız geçiyordu.

Yaşanması gereken ama yaşanamayan her şey mahşere kalmıştı.

Hzlı bir hareketle ayağa fırlayıp koştum. İlk defa mesafeleri umursamadım. Sevgilime koştum.

Yüzü ve omuzları görünecek kadar örtüyü kaldırdım. Yüzü bembeyazdı, saçları solmuştu. Ölüm onun saçlarının solmasına sebep olmuştu.

Bir o kadar tanıdık bir o kadar yabancı olan boynuna kafamı gömdüm. Kendime bir mezar kazdım ve onunla beraber bende öldüm. Parmaklarımı saçlarına daldırdım. Onun solmuş saçlarını okşadım. Tenini tenimde hissettim.

Gözlerimi kapatıp saçlarını kokladım, ilk ve son kez kokusunu içime çektim. Kokusunda cenneti duydum, cennet kokuyordu. Melekler gibi kokuyordu.

Bileklerini tuttum. Yüzünü ellerimin arasına aldım ve her bir noktasını öptüm. Gözlerini, burnunu, alnını, çenesini, dudaklarını öptüm.

Uyanmayacağını bile bile "Neden?" diye haykırmak istedim. En büyük dileğim ona sarılmak, onu öpmekti. Ona sarılmıştım, onu öpmüştüm.

Ona sarılmadan, onu öpmeden ölmemiştim. O ona sarıldığımı, onu öptüğümü bilemeden ölmüştü.