RAMSEY [TDH - V]

Chapter 17

LETIZIA AMANDA

Ilang araw nang mabigat ang pakiramdam ko. Sa sobrang bigat ay wala akong kagana gana sa paglabas ng kwarto ko dahil feeling ko may mali sa paligid. Pero dahil sa kabagotan na namumutawi sakin, naisipan kong bumaba sa living room at panoorin ang mga taong gawin ang kanilang mga trabaho.

Makalipas ang ilang minuto ay napagdesisyonan kong ipasyal ang sarili sa garden nila. Malawak din ang garden nila, maraming mga halaman, ang tunog nitong maliit na fountain lang ang naririnig ko.

At some point, I felt at ease.

Flags wavin' up high
Drinkin' through the daylight
Stuck in the middle where nothing really follows time

You're swayin' to the songs
Playin' through your headphones
Why did you want me to change your mind?

Hindi ko alam kung bakit bigla nalang akong napakanta, sobrang nadadala ako sa katahimikan at sa maaliwalas na paligid.

Love takes time and time takes love
Bonds are broken
Trusts gets lost
Nothing's yours and nothing's mine
Time takes love and love takes time
I won't cry because I know
I know you were never mine

Bumalik sa pagiging mabigat ang pakiramdam ko. I just feel like something's wrong but I couldn't point out what's bothering my mind these days. Something's whispering that I'm not fine, that I'm lonely. But what am I lonely for?

Siguro ay dahil lang to sa namimiss ko lang si Kit kaya ganito ako ngayon. Matahal na rin simula nang makaalis dito sa Kit. Kung ako lang, I'd rather have him here than let him go. But who am I to keep him when he could have a better life outside? Tama nang ako ang sumasalo ng parusa niya, ayos na rin to kaysa naman siya ang maghirap. He's still young and I don't want to deprive him a good life.

Pero may mali talaga sa nararamdaman ko. Kakaiba.

Bigla nalang akong nanlamig at kusang lumakas ang pagtibok ng puso ko, hindi naman malamig ang simoy ng hangin pero nanlalamig ako na pinagpapawisan.

Hawak hawak ko ang dibdib at humakbang papaupo sa wooden bench. Huminga ako ng malalim at pinakiramdaman ang sarili.

"What's bothering you?"

A voice echoed behind me. Hindi ko siya hinarap dahil alam ko na rin naman kung sino ang nagsalita.

"Wala naman, mabigat lang ang pakiramdam ko." I answered him sincerely. Pilit akong ngumiti at tinitigan ang mga bulaklak.

"Why is that?"

"Hindi ko rin alam... Ilang araw nang mabigat ang pakiramdam ko, parang may kung anong mabigat na bagay ang nakadagan sa puso ko..."

"You eat those ice creams you bought, it might help lessen your heavy heart."

Napalingon ako sa gawi ni Andreas at sinuri ang kabuuan niya. It's his first time talking like a decent man to me.

"Bakit pala nandito ka?" my curiosity got me.

"Really? You're asking me why I'm in my own house?" salubong ang kilay niya matapos akong pilosopohin.

Napaiwas ako ng tingin at ibinalik na ang mga mata sa mga halaman.

"I didn't know you have a good voice, Letizia."

"Hindi naman,"

Hindi na siya nagsalita at sinandal ko nalang ang likod ko sa bench.

"It's gonna rain anytime from now, the sky looks bad. You should get back inside." aniya.