Pencerenin kenarında tekerlekli sandalyede, ölmeyi bekleyen adama! Berdel olarak verilmiştim...
Urfa'nın dar sokakları üstüne, üstüne gelirken savaşmak hiç bu kadar zor olmamıştı...
Liya Dağdeviren
Hazar Harzemşah
@! Tüm haklar şahsıma aittir. Çal...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şarkı ; Sakın kızma bana Bilmeden oldu.
☆▪︎☆▪︎☆
Yenilmişlik insanının boynuna dolanan bir yılandı sanki.
Balkon trabzanlarına yasladığı parmaklarıyla soğuk demiri biraz daha parmak uçlarında sıkıştırdı. Sanki nefes alamıyormuşçasına uzun bir soluk daha çekti ciğerlerine.
Yutkunmak bir insana bu kadar zor olmamalıydı. Gözlerini yumdu inat ettiği fakat itaat etmeyen hain yeşil gözlerinden iki damla süzüldü. Yanaklarının üzerinden hangisine üzülmesi gerekiyordu? Bildiği herşeyin yalan olmasına mı... Yoksa tanımadığı bir adamla evleneceğine mi?
Daha fazla sıktı parmaklarını. Sanki gücü yetse parmakları arasındaki demiri parçalara ayırırdı.
Kapısı bir anda açıldı. Arkasını dönmemişti biliyordu yıllarca babası bildiği adam gelmişti... Şuan ne kadar da yabancıydı arkasındaki adama?
"Liya! Se..Sen ne yaptın kızım!" Sesi Titrek geliyordu Adar ağanın kızının böyle bir şeye kalkışmasını beklemiyordu.
"Gerekeni.." Zar zor çıkan nefesinden bir cümleyi anca sığdırmıştı.
Adar ağa bir sağa bir sola gitti. "Gerekeni ben yapacaktım. Liya! Sen değil! Ben yapacaktım kızım. Şimdi hemen topla eşyalarını çabuk git İstanbula. Geri dön! Kimsenin seni bulamamasını sağlayacağım çabuk!" Tek çözümü buydu. Kızını ancak böyle kurtarabilirdi.
Yutkundu. "Peki Boran abim! Onu öldürecekler... Nasıl çekip gideyim? Bu benim kaderim! Boyunum kaderime kıldan ince." Alışkanlıkla 'baba' kelimesi firar etmek istiyordu. Fakat çıkması daha çok canını yakacaktı sanki 'baba' dese yok olacaktı.
"Yapma kızım.. Bunu ne kendine yap! Nede bana! Kahır eyleme beni. Benim güzeller güzeli kızım." Adar ağa kızına doğru yaklaştı. Balkon kapısından içeriye girerek kızının kolunu tutarak ona çevirdi.
Liya ona dokunan adamla bedeni ürperirken çok garip duygular arasında kaybolmak üzereydi. Adar ağa hızla göğüsüne çekti Liya'yı sanki Liya'da bunu bekler gibi sığındı. Yıllarca baba bildiği adama...
Hayat ne kadar da garipti. Daha düne kadar mutluluğun en güzellerini yaşarken şuan yüreğini yakan acıdan sızım sızım sızlıyordur kalbi.
"Lütfen... Baba! Abimin ölümüne göz yumamam.." zorda olsa dökülmüştü dudakları arasından baba kelimesi. Hiç bu kadar zorlanmamıştı borçluydu bu adama vakti gelmişti. Odasının kapısının ardında sert yumruklarını vuruyordu.
Vakit bu vakit!
Onu yıllarca okutan Adar ağaya borcunu ödeme vaktiydi.
"Boran'a zarar gelmesine izin ver-" hızla sözünü kesmişti Liya. "Hüküm bu topraklarda İzin beklemez baba! Ya berdel, ya ölüm ve ben abimin ölmesini istemiyorum." Yavaşça çıktı güvenli kollar arasından.
