Pencerenin kenarında tekerlekli sandalyede, ölmeyi bekleyen adama! Berdel olarak verilmiştim...
Urfa'nın dar sokakları üstüne, üstüne gelirken savaşmak hiç bu kadar zor olmamıştı...
Liya Dağdeviren
Hazar Harzemşah
@! Tüm haklar şahsıma aittir. Çal...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şarkımız ; Zara - Tez gel yarim.
☆▪︎☆▪︎☆
Hayat insana hiç ummadığı anda oyunlar oynar insanın kapısında üzüntüler ve mutluluklar koyardı.
Garip duygular içerisinde öylece yatağın üzerinde otururken Liya odanın kapısı açılmıştı. Bakışları gelen kişiye kaydı. Hazar ağa içeriye girdikten sonra kapıyı kapatmıştı.
Her daim olduğu gibi cam kenarına sürmüştü sandalyeyi sessizce onu izleyen karısına dahi bakmamıştı. Bu kadında garip birşeyler vardı ve Hazar uzun bir sürenin sonunda tekrar kendini yanlış düşünceler ve istekler içerisinde bulmaktan korkmuştu.
İstemsizce kalın kaşlarını çattı. Bu defa öyle birşey olmasını istemediği için ruhsuzlaşan bakışlarını gökyüzündeki yıldızlara kaydırdı. Bir tek gerçek onlardı Hazar ağa için insanlar bile sahte bir dünya vâât ederken bu yıldızlar gökyüzüne güzellikler katıyordu.
Sessiz ve dikkatlice onu izleyen karısının bile farkında değildi. Liya ilk defa bir adamı merak etti yıllarca okuduğu meslek annesi ve babası dışında ilk defa bir adamı merak etti. Acıyor muydu? Hayır aksine bu adamı çok merak ediyordu.
Onlarda boşanmak olmadığını bildiği için vaktini bu adamı tanımakla bir yandan geçirirken bir yandan da hayatını devam ettirecekti.
Artık tek gerçeği bu adam ve yaşayacağı hayatından ibaretti.
Konağın kapısı sertçe vurulmasıyla olduğu yerden sıçrayan Liya hızla Hazar'ın yanına doğru ilerleyip camdan aşağıya baktı fakat kimseyi göremiyordu.
"Liya!" Duyduğu sesle ilk başta idrak edemezken tekrar edilince anlamıştı. Babası gelmişti ve alacaklı gibi kapıyı ardı ardına sert yumruklarını vuruyordu.
Hiç düşünmeden hızla arkasını dönerek odadan çıktı tüm konak ayağıya kalkarken Liya kimseyi umursamadan dış kapıya koştu.
Harzemşah konağın daki tüm ahali ayaklanmıştı. Duydukları sesten dolayı. Hazar ağa da karısının peşi sıra çıkmıştı. Ahmet'in yanına gelmesiyle avluya inmişti. Konağın büyük kapısı yardımcılar tarafınca açılırken Liya sertçe yutkunmuştu gördüğü adamla birlikte.
Adar ağa gözleri kıpkırmızı olmuş bir şekilde Liya'nın gözlerinin içine bakıyordu. Karısının böyle birşey yaptığına inanamıyordu. "Kızım!" Sesi titrerken gözlerindeki yaşlar yerini yenileyerek bir bir süzüldü yanaklarından.
"Ne o-" Kızının konuşmasına izin vermeden sıkıca sarıldı. Sözlerini Adar ağanın sarılmasıyla kesilmişti. "Özür dilerim! Sana yemin olsun ki! Ben senin öz babanım.." boğuk çıkıyordu sesi. Nefesi boğazına takılırken yutkunmak zorlamıştı onu.
