Criminal Love

chapter 7

Mendja ime vraponte një milion milje në orë. E nevojshme? Për çfarë dreqin mund të më duhet mafia? Dua të them se sigurisht e dija se çfarë lloj njerëzish punonin në mafia - të jem i sinqertë, thjesht nuk doja t'i pranoja vetes llojet për të cilat do të më duheshin.

Më e afërta që kisha qenë ndonjëherë për të kuptuar botën e mafies dhe lëre më të shihja një anëtar të një të tillë ishte përmes ekranit të një dokumentari të Netflix mbi krimin dhe dënimin e vërtetë. Mezi merrja frymë. Kjo lloj gjëje nuk më ndodhi mua - thjesht nuk ndodhi. Në sektorin e jetës sime shoqërore, praktikisht nuk kisha një të tillë për të filluar, tani isha absolutisht dhe krejtësisht pa shok, nuk kishte asnjë mënyrë në ferr që ta mbaj Hannah rreth e rrotull pas shakave të sonte.

"Ku po shkojme?" Unë kërkova, të paktën doja të dija se ku dreqin isha për të dërguar dhe hedhur.

"Italia," burri i ulur në sediljen e pasagjerit u kthye nga unë. Theksi i tij ishte i trashë dhe me lidhëse, e njoha tani si italian, ngadalë po bashkoja pjesët e kësaj rrëmuje. Mendja ime filloi të hynte në një gjendje paniku të plotë dhe mund të ndjeja se çdo muskul në trupin tim filloi të tendoset ndërsa gjoksi im shtrëngohej.

"Italia?" E përsërita, nuk e di nëse po e konfirmoja atë që më kishte thënë apo po pyesja sikur të sigurohesha që kisha dëgjuar mirë. E dini, ai mund të kishte thënë diçka tjetër. Ka 8819 fjalë në gjuhën angleze që fillojnë me një 'unë' kështu që mund të gaboj shumë mirë.

"A ke problem me dëgjimin apo diçka zemër? Apo je thjesht budalla? Po, tha Italia", më tërhoqi vëmendja nga burri pranë meje. Ai nuk tingëllonte italisht, ai tingëllonte amerikan si unë. Jay më shikoi sikur të isha një qen i vogël memec që nuk po bënte atë që i thanë. Nuk më pëlqeu vërtet ky njeri; ai ishte i keq dhe mizor.

"Jay, përdor pëlhurën, ajo nuk mund ta dijë saktësisht se ku po shkojmë," foli burri që drejtonte makinën, përmes pasqyrës së pasme e pashë të anonte pak syzet e diellit ndërsa më shikonte, me vetulla të rrahura pak. Papritur vëmendja ime u kthye në sediljen e pasme kur me një lëvizje të shpejtë Xheji më kishte tërhequr bishtin tim të kalit një të ashpër në të cilin koka ime ishte mbështjellë midis parakrahut dhe bicepit të tij. E shkelmova derën, duke e goditur atë sikur dikush jashtë do të mund të më dëgjonte dhe të më shpëtonte.

"Qëndroni të qetë ose kjo do të përfundojë shumë më keq se sa është menduar," më fërshëlleu ai përmes dhëmbëve të shtrënguar ndërsa më mbante kokën në shtrëngimin e tij, duke u rrotulluar në një çantë për një leckë.

"Më lër të shkoj dipshit!" Unë ulërita, duke u përpjekur ta bëja me bërryl nga pas, mallko bërrylat e mia të vogla dhe të bllokuara që më dështuan. Ai vetëm qeshi dhe ma solli në fytyrë pëlhurën që kishte gjetur përreth. Më dukej se më vinte me lëvizje të ngadalta, duke lëvizur drejt hundës dhe gojës sime, çfarë kishte kjo gjë? Ose do të vdisja ose do të më binin pa ndjenja këtu, të dyja do të doja që të mos ndodhnin.

Pëlhura më kontaktoi fytyrën dhe për disa sekonda që mbeta i vetëdijshëm me pika të zeza që më rrethonin shikimin, dallova të qeshurën e vogël të qeshur nga pas. Gjithmonë kisha dashur të shkoja në Itali, por jo kështu.

Sytë e mi u hapën, bota nuk po kërcente mě me motorin vibrues të makinës, përkundrazi po rrotullohej nga slita brenda kokës sime. Për një moment qëndrova i ngrirë, duke i ndrydhur sytë dhe duke i inatosur sytë për të rregulluar sytë me dritën. Më pas, erdha të mbaj shënime rreth mjedisit tim.

U zgjova në një kuti, një kuti të bardhë. Duke e ngritur veten në këmbë, u ngrita në këmbë, duke marrë gjithçka brenda rrezes sime të shikimit. Natyrisht, kjo nuk ishte shumë megjithatë, duke pasur parasysh faktin se unë isha praktikisht në versionin e mbyllur të një kuti kartoni.

Përreth meje ishin katër mure të bardha me të njëjtën lartësi dhe gjerësi, në cepin ku sapo u ngrita në këmbë ishte një shtrat i vetëm me një batanije mbi të dhe pa jastëk. Pranë tij ishte një tualet, pa mure apo dyer për ta mbuluar. Lëkuva kokën nga njëra anë në tjetrën duke menduar se si në emër të Zotit kisha përfunduar në këtë situatë.

"Çfarë dreqin?" Sytë e mi u tërhoqën në këndin e sipërm majtas të dhomës, kishte një aparat fotografik, këta njerëz po shikonin çdo lëvizje timen.

Megjithatë, për fatin tim, nuk isha plotësisht i padobishēm. Duke u rritur, unë kisha pesë vëllezër dhe ata pesë vëllezër të gjithë kishin precedentë penalë. Nëse dija të bëja një gjë, ishte të shpëtoja nga një situatë në të cilën nuk doja të isha. Thjesht duhej të prisja momentin e duhur për të goditur.