MÜBREM (DÜZENLENECEK)

10

Ben sana mecburum bilemezsin
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum
 
                                 ATİLLA İLHAN

Bir yeni mesaj - ALPARSLAN ABİ
-Efsun seni bekliyorum aşağıda, sizin evin arkasındaki yoldayım -

Denizden geleli saatler oldu geldiğimden beri odamdan çıkmadım, vereceğim cevabı düşündüm. Evet alparslana karşı hislerim var eminim hatta temeli yıllar öncesine dayanır bunu da bugün kendime itiraf ettim .

Biz daha çocukken bile ben alparslanı kimseyle paylaşamazdım. Hatırlıyorum o zamanlar daha 5 6 yaşlarındayım münevver teyzelerle birlikte misafirlikteyiz münevver teyze evin küçük kızına büyüyünce seni oğluma alacağım diyor. Ben o günden sonra evde terör estiriyorum tabii ki' alpayslanla ben evlenicem' diye. Bununla da kalmıyorum alparslanı her bulduğum yerde ona yapışıyorum. O o zamanlar 10 yaşında falan anca beline geliyorum koşup sarılarak

'alpayslaan sen benimle evleniceksin dimii'

'hayır dersem ağlaycak mısın yine '

Gözlerim dolu dolu kafamı sallıyorum.
Başlarda hayır dediğinden hep alğladığım için

'evet sulusepken evet büyüyünce seninle evlenicem "

' oleeyy aklıma iyi bi fikir mi gelmiş'

Saçlarımı karıştırarak okşayıp gülüyor

' aklına çok iyi bi fikir gelmiş sulusepken'

Sonra kocaman sarılıyoruz. Hatırladığım anıyla gözlerim doldu. O bana hep sulusepken derdi nasılda unutmuşum şimdiyse ben onun kızına böyle sesleniyorum zaman fazlasıyla acımasız.

Çok küçükken bile benim ona zaafım vardı tabi o zamanlar sadece hayranlıktı o benim için abimdi.
Ona olan ilgim yönünü lise sonda değiştirdi.

O sert çehresi, bakışları, gülüşü beni boş duvara uzun uzun baktırdığında.
Benimle sohbet ederken gözlerinin içinde kaybolduğumda
Ya da artık bana sarılmıyo uzaktan da kokusunu alamıyorum, özlüyorum diye gizlice dolabından en çok giydiği tişörtü aldığımda
O seviyor diye her hafta onun için havuçlu tarçınlı kek yapıp evlerine götürdüğümde çay içip birlikte yerken bana gözlerinin içi gülerek baktığında ama
Liseden sonra benden bir vebalıymışım gibi kaçtığında, benimle konuşurken gözlerime bile bakmadığında, ona kek götürdüğümde önceden yaptığı gibi bana çay koyup birlikte yemeyi teklif etmek yerine sadece teşekkür ettiğinde.

Benden bir anda uzaklaştığı için kendimi suçlu görüp yanlış hislere kapıldığım için günlerce ağladığımda

Doğu görevi için Şırnağa gideceğini öğrendiğimde gittiği gün en azından sarılırım diye beklentiyle onu göndermeye gidip bana Allaha emanetsin Efsun diyip omzuma dokunup gittiği için günlerce gözlerim şişene kadar ağladığımda o zaten benim içime kök salmış aslında.

Aslında ben onun dönüşünü heyecanla beklerken evlilik haberini aldığım günden sonra onun için ağlamayı, düşünmeyi kısacası his beslemeyi bırakmıştım. Çünkü bu benim için ağır bir darbeydi hele ki karısının hamile olduğunu duyduğum gün işte o gün içimde her şeyi bitirmiştim. Tek başıma yaşamış tek başıma bitirmiştim.

Ama şuan anlıyorum ki bu bitirmek değil kendimi kandırmakmış. Artık tamamen ümidi kestiğim için onu kalbimin en derinliklerine dönmüşüm.Aksi takdirde onun adını duyduğumda dahi içimde yayılan bu his sanki beni hiç terketmemiş gibi içimde can bulmazdı.