Annesi ve babasının gizemli ölümüyle beraber üvey annesiyle yaşamak zorunda kalan Mayıs'ın hayatı bundan sonra karmakarışık bir hâl alacaktır.
Her şey üvey annesinin Mayıs'ı ıssız ve gizemli bir yatılı okula vermesiyle başlar...
Mayıs başına neler g...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Günler geçti. Turnuvaya çok az kaldı. Neredeyse bir haftadır Nazmihan'dan ses yok ve bu çıldırmama neden oluyor. Her gece onunla konuşmaya çalışıyorum ama hiçbir ses yok. Kendimi deli gibi hissetmeye başladım artık. Belki de çoktan delirmişimdir...
Bu bir hafta boyunca tek yaptığım sabahları tenis için çalışmak, akşamları çizim yaparak ağlamak. Bu sefer ağlamamın bir sebebi vardı. Çocukluğumdan beri benimle berbar olan iç sesimi kaybetmiştim. Belki de bu size delice gelebilir ama yaşayınca öyle olmuyor işte. Düşünsenize, tek dostunuzu kaybettiniz...
Onunla kavga etmeyi özledim. Onun bana sürekli sövmelerini özledim. Ve biliyor musunuz? Onun süpermenim diye yakarışlarını bile özledim.
Evet, onu hiç görmedim. O sadece kafamın içindeki bir ses ama onu özledim...
Bugün kendimi her zamankinden daha hâlsiz ve garip hissediyordum.
Yine tenis oynamak için hazırlanmış, arka bahçeye, Tutku'ların yanına doğru ilerliyordum. Bayık gözlerimle etrafı az da olsa puslu görüyordum. Adımlarımı normal atmak için çabalıyordum ama tökezleyip duruyordum.
Kimsenin umurunda olmasam da herkesin bakışları üzerimdeymiş gibi hissediyordum ve ellerim titriyordu.
Sonunda görüş açıma Tutku ve diğerleri girince onlara doğru yürümeye başladım. Şu son Elf olayından sonra asla iyi değildim. Tutku'da bunun farkındaydı ve sürekli bana ne olduğunu soruyordu ama hep geçiştiriyordum. Daha ben gördüklerimi sindiremezken nasıl gördüklerim hakkında konuşabilirdim?
Her şey bir hayal ürünü gibi geliyordu ama her şey gerçekti. Aklımı yitirmiş gibi hissediyordum ama hâlâ yitirmemiştim. Belki de böyle hissetmemin tek nedeni Nazmihan'ın burada olmamasıdır. Bana destek olan tek şeyin burada olmamasıdır.
Çünkü kurt kavgasını izlerken bile bu kadar aklımı yitirmiş hissetmemiştim. Çünkü yanımda o vardı. Tek dostum, Nazmihan...
Tutku'nun bakışları beni buldu ve gülümseyerek bana el salladı. Zoraki bir şekilde ben de ona gülümsedim.
