Annesi ve babasının gizemli ölümüyle beraber üvey annesiyle yaşamak zorunda kalan Mayıs'ın hayatı bundan sonra karmakarışık bir hâl alacaktır.
Her şey üvey annesinin Mayıs'ı ıssız ve gizemli bir yatılı okula vermesiyle başlar...
Mayıs başına neler g...
Yeni bölüm geldi! Dün bölüm atamadığım için uzun bir bölümle karşınızdayım. Uzun ve heyecanlı... :)
İyi okumalar...
🗝🕸🗝
🗝 BÖLÜM 25: SLEİLDRA 🗝
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi Tutku'nun yüzünde gezdirdim. Ağladığı için gözleri kızarmış ve yüzü çökmüştü. Suratı asıktı ve gözleri çimenlerde geziniyordu.
Karmen hoca bildiği bir kaç şeyi anlatmıştı bize.
İki alpha kurt zamanında anlaşamamış ve kanlı, pençeli olmuşlar. Bu konudan çocukları etkilenmesin diye de söylememişler ama okullar pek de uzakta olmadığı için ilerleyen zamanlarda öğreneceklerini biliyorlarmış.
Neden bir anda böyle olduklarını Karmen hoca da bilmiyormuş. Aile arasındaki şeyleri ayrıntısına kadar bilemez sonuçta.
Bunları içimiz az da olsa rahat olsun ve ne olduğunu bilelim diye anlatmıştı fakat Tutku hâlâ karamsar gözüküyordu. Zaten bir gecede atlatmasını da bekleyemezdik. Peki ben neden bir gecede her şeyi unutmuş gibiydim?
"Kendini böyle üzme, dik dur." Karmen hocanın dediği şeyle gözlerim anında onu bulmuştu. Bu iki kelimeyi daha ne kadar duyacaktım acaba?
Annemin özlü sözü hâline gelmiş bir cümleydi bu. Bu aralar fazla duyduğum bir cümle...
Tutku gülmeye çalıştı ama hiç gülmek istemediği her hâlinden belliydi. Otelin kafesinin bahçesinde oturmuş konuşuyorduk. Çimenlerde oturmuş gülüşerek konuşan insanlarda göz gezdirdim. Keşke ben de bu kadar mutlu olsam...
Bir anda ayaklandım ve gözlerimi Tutku'ya çevirdim. "Geç oldu, gidelim mi?" Diye sorduğumda o da karamel gözlerini bana çevirdi ve beni başıyla onaylayıp ayaklandı. Karmen hoca da ayaklandığında gözlerimiz buluştu.
"Benim bir işim var, siz gidin." Dediğinde onu başımla onayladım. Tutku yanıma geldi ve küçük bir çocuk annesinin elini tutarmışçasına elimi tuttu.
Beraber otele doğru yürümeye başladık. "O çok garip biri." Tutku'nun söylediği şeyle gözlerimi yandan ona çevirdim.
"Neden?" Aslında doğru söylüyordu. O garip biriydi...
"Bilmem, bir anda ortaya çıktı. Daha önce gördüğümü hatırlamıyorum." Dediğinde gözlerimi yürüdüğümüz çimenlere çevirdim ve hafifçe kıstım. Tutku da mı daha önce hiç görmemişti onu? Her zamanki gibi yine tuhaftı...
