Annesi ve babasının gizemli ölümüyle beraber üvey annesiyle yaşamak zorunda kalan Mayıs'ın hayatı bundan sonra karmakarışık bir hâl alacaktır.
Her şey üvey annesinin Mayıs'ı ıssız ve gizemli bir yatılı okula vermesiyle başlar...
Mayıs başına neler g...
Yeni bölüm geldi! Kurgumu beğenirseniz vote ve yorum yapmayı unutmayınız!
İyi okumalar...
🗝🕸🗝
🗝 BÖLÜM 4: ANLAMSIZ RÜYA 🗝
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi camdan dışarıda gezdirmeye başladım. Boş ve uçsuz bucaksız bir yol. Büyük bir bahçe ve birsürü öğrenci. Her şey ne kadar da güzel gözüküyor, öyle değil mi? Ama kimse bilmiyor ki onlar tam bir kaçık.
Daha ilk günden, beni tanımamalarına rağmen yapmadıklarını bırakmadılar. Herkes bir ıssız, bir sessiz, bir gizemli bana karşı. İlk günden dayak yedim, tuhaf bakışlara maruz kaldım, insanlar benden tiksiniyormuşçasına kaçtı...
Daha ne kadar hayatım cehennem olabilirdi ki?
Sağ gözümden bir damla yaş dudaklarıma doğru süzülürken yutkundum. Boğazımda oluşan yumru canımı yakıyordu. Nefes alamadığımı hissettiğim için camı açtım ve soğuk rüzgarın yüzüme çarpmasına izin verdim. Burnumdan derin bir nefes alırken ağzımdan titrekçe veriyordum. Midemin bulandığını hissediyordum.
Tek ihtiyacım olan şey annemin ve babamın yanımda olmasıydı.
Telefonumun zil sesi kulaklarıma ilişince gözlerimi çalışma masasına indirdim. Arayan Gökhan'dı. Beni gerçekten de önemseyen tek kişi olabilirdi...
Sanmıyorum, bence yalnız kaldığı için seninle takılıyor.
Bir kere olsun kötü düşünmesen olmuyor mu?
Cık.
Dudaklarımın arasından bıkkınca bir nefes verdim ve boğazımı temizleyerek telefonumu elime aldım. Aramayı yanıtlayıp kulağıma götürdüğümde ilk konuşan ben oldum.
"Gökhan?" Biliyordum. Ona abi demem gerekiyordu ama sadece iki yaş vardı zaten. Ne gerek var?
Yaş farkı yaş farkıdır. O senin öz abin olsa ismiyle mi seslenecektin?
Ama adı üstünde 'öz abim'. Gökhan ise balkon komşum sadece.
"Mayıs? Nasıl geçiyor? Bugün ikinci günün." Evet, bugün ikinci günümdü ve neredeyse gün bitmek üzereydi. Fakat ben şu saate kadar hiç yemek yememiştim. Açlıktan karnım kazınsada hiç odamdan çıkmamıştım. Beni büyük bir ihtimalle korkak olarak niteliklendirmişlerdi çoktan.
Hayır, korkak değildim. Nazmihan'ın da dediği gibi; LOSERdım.
