Annesi ve babasının gizemli ölümüyle beraber üvey annesiyle yaşamak zorunda kalan Mayıs'ın hayatı bundan sonra karmakarışık bir hâl alacaktır.
Her şey üvey annesinin Mayıs'ı ıssız ve gizemli bir yatılı okula vermesiyle başlar...
Mayıs başına neler g...
Yeni bölüm geldi! Neredeyse 200k olacak okunmamız! Ağlayacağım mutluluktan!
İyi okumalar...
🗝️🕸️🗝️
🕸️ BÖLÜM 43: RUHUN KEHANETİ🕸️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
AKİRA MORGAN'IN GÜNLÜĞÜNDEN...
Uzaklaşma benden, ağlarım. Kalbimi paramparça et ama yanımdaysan yüzümdeki gülümseme asla solmaz. Lütfen gitme benden. Böyle bırakma bizi. Kır, dök, parçala ama gitme. Sadece gitme...
"Sonra aramıza şehirler, ülkeler belki dünyalar girecek, hiç karşılaşamayacağız. Kader ağlarını örmeyecek bizi bir araya getirmek için. Sonra birimiz öleceğiz, diğerimiz bunu hiç bilmeyecek..."
Yapmaz dedim. Ne beni, ne abisini, ne de ailesini bırakmaz dedim. Ama o bırakmaya meyilli gibi şu karşımdaki odadan bir türlü çıkmıyordu. Saatler geçmişti, ya da dakikalar, ama bana günler geçmiş gibi gelmişti. Dakikalar saatlere, saatler günlere dönmüştü sanki.
Gözlerimi kaldırdım ve karşımda, kapının pervazına yaslanmış olan Kunt'a baktım. Gözleri sadece yere sabitliydi ve yüzünde hiçbir duygu belirtisi yoktu.
Daha sonra Cesur'a baktım. Alnını duvara yaslamış derin derin nefesler alıyordu. Korktuğu her hâlinden belliydi, fakat onun neşesinin geri gelmesi için elimden gelecek hiçbir şey yoktu...
Daha sonra yanımdaki Pamir ve Barın'a baktım. Pamir ifadesizken Barın durgun gibiydi. Yorulmuş gibiydi. Hayat en çok da onu yormuştu belki de. Kardeşi tarafından bir hiçe sayılmak çok kötüydü.
Belki de en çok da canı yanan sensindir Akira. Kendine asla haksızlık etme. Çünkü senin kardeşlerin varken, ne var gibiydiler; ne de annen ve baban varken var gibiydiler. Onlar senin için asla yoktu. Ne demek istediğimi anlıyor musun?
Ama ben bununla savaşabilirim, savaşıyorum. Bu savaşı kazanabileceğime inanıyorum. Ama o çok yorgun Nazmihan. O sevdiği kişiyi öldürdü, istemeden. Daha sonra abisi onu öldürdü, babası, annesi onu öldürdü. Onların gözünde Barın o günden sonra artık bir ölüydü.
Bunları düşündükçe bir hıçkırık daha kaçtı dudaklarımın arasından. Her şey benim suçum gibiydi.
Onlar buraya benim için gelmişti. Ben daha önce burada yokken E.T. buralara uğramıyordur bile. Belki de buraları unutmuştur. Şimdi ben geldim ve her şey alt üst oldu. Eğer içerdeki o bronz tenli kız ölürse bu sadece benim hatamdır. Yalnızca benim.
