Mr. President's Son

07

LABRADOR Samonte is really getting on my nerves. Hindi pa siya nakuntento sa pambobomba sa branch ko sa Mindanao ay dinamay niya pa itong pinapatayo ko sa Cebu. Pano ko nalaman na siya ang may gawa? He sent me a fucking video!

I know it can be used as an evidence but he's holding something, something that cost my life. Ito rin ang rason kung bakit hindi ko mapabagsak si Labrador.

Mabuti na lamang at walang trabahador nang oras na pinasabog niya ang tinatayong hotel, siguro ay hinintay niyang makaalis ang lahat bago isinagawa ang plano.

I was so tired when I got to my other hotel where we are staying. Ngunit ang pagod ko ay kaagad nabura nang maabutan ko si Vicky na natutulog sa sofa. Wala sa sariling napangiti ako.

"Hey, kanina ka pa?" Wika nito, nagkukusot ng mata. Umiling ako at naglakad palapit sakanya. Umayos naman siya ng pagkakaupo sa sofa kaya nakaupo rin ako.

Bigla kong naalala na wala nga pala siyang dalang damit dahil sa pagmamadali ko.

"Let's buy your clothes, tapos doon na rin tayo kumain sa labas. Is it okay with you?" I asked her, baka kasi pagod na siya sa byahe.

Hindi ko na pinasama ang mga bodyguards ko dahil alam kong pagod na sila. I can protect ourselves. Gabi na rin, hindi naman na siguro kami mapapahamak.

Mag-iisang oras na kaming naglilibot ngunit wala pa rin kaming napipili.

"Sa department store nalang tayo," pigil niya nang akmang papasok ako sa store ng Louis Vuitton.

"Ayaw mo ba dito?" Takang tanong ko. I thought girls love designer things. Marahan siyang umiling.

"Mahal diyan." Ani lang nito at nagpatiuna na sa paglalakad patungo sa department store.

I actually don't mind buying her designer things besides, she's the mother of my child. I want to spoil her.

"Look at this, I can use this when my tummy gets bigger." Nakangiting sabi nito habang pinapakita sakin ang isang simpleng maternity dress. Dahil sa sinabi niya ay hindi ko maiwasang mag-imagine na malaki ang tiyan niya at suot suot niya iyon. I can't wait for that to happen. Slowly, I'm getting used to this. To the idea of having a baby.

Hindi naman siya natagalan sa pamimili ng damit. Nagulat nga ako nang magbabayad na ako ay wala pang isang libo ang babayaran ko.

"How did you do that?" Manghang tanong ko habang kumakain kaming dalawa sa Jollibee sa loob ng mall, it's actually my first time eating in a fast food and was a bit hesitant about eating here but she said she's craving for some fries kaya pinagbigyan ko nalang. And honestly, it's not bad at all.

"Ang alin?" Takang tanong niya habang sumusubo ng burger.

"Wala pang isang libo ang binayaran ko para sa damit mo. Ilang pares rin ang binili mo."

"Ah that, I get the items on sale. Galing ko diba?" Proud na sabi nito. I can't argue with that. Her future husband will be lucky to have her, she knows how to handle her finances well.

"You should get designer ones, I won't mind. Hindi naman ako mamumulubi kung bibili ka ng mga iyon. I should left you a card so you can do your shopping or whatever you want." Nanlalaki ang matang umiling siya.

"Hindi naman ako gold digger. Saka sobra sobra na nga iyong pagpapaaral mo sakin eh. Tapos libre pa ang tirahan at pagkain ko. That's too much Rouge." Mariing tanggi niya. Tumango nalang ako, ayokong makipagtalo. Maybe I'll just get her something nice without asking her in the future.

After sa mall ay bumyahe na rin kami pauwi. Ngunit napansin kong tila hindi gumagana ang preno ng kotse. I tried to keep calm, ayokong magpanic dahil baka magpanic din si Vicky.