ထာ၀ရနဂါး တန်ခိုးရှင် ( လုမင် ) Book 2 ( ch 986 - )ခွင့်ပြုချက်ရပြီး

1241 - 1245

အပိုင်း ( 1241 ) မိုးကြိုးဒေသ။

"ဟားဟားဟား၊ ဒီရဟန်းက ဒကာတော်လုရဲ့ အစားအသောက်တွေကို အလကားမစားပါဘူး။ ဒီရဟန်းမှာ ဒီအသားကင်နဲ့ လိုက်ဖက်တဲ့ ထိပ်တန်းအရက်တွေရှိတယ်"
ရဟန်းဝူလျန့်က ရှေ့သို့တိုးပြီး သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်။ အရက် ခုနစ်အိုး၊ ရှစ်အိုးခန့်က မြေပြင်တွင် ပေါ်လာခဲ့၏။

"ဒါ…"
လုမင်၊ ရှဲ့နျန်ချင်းနှင့် လုံချန်တို့လည်း ဆွံ့အသွားကြသည်။

ဗုဒ္ဓဂိုဏ်းထဲမှာ ဤသို့သော ရဟန်းမျိုး ဘယ်လိုရှိနိုင်ပါသနည်း။

"ဟားဟား၊ ဒါဆိုရင် ဒီရဟန်းက မယဉ်ကျေးတော့ဘူး"
ရဟန်းဝူလျန့်၏ မျက်လုံးများက တောက်ပလာကာ ရယ်မောလိုက်သည်။ သူက ချက်ချင်းပင် ငှက်တောင်ပံကို ဆွဲယူကာ စတင် စားသောက်လေတော့သည်။

လုမင်လည်း ပြုံးပြီး အရက်အိုးကို ဆွဲယူကာ တစ်ကျိုက်မော့သောက်လိုက်သည်။ အရက်ထဲက သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ချိုမြိန်သည်။ လည်ချောင်းမှ ဗိုက်ထဲသို့ စီးဝင်သွားသောအခါ နွေးထွေးပြီး သက်တောင့်သက်သာရှိသလို ခံစားလိုက်ရ၏။ သူ၏ ယွမ်ချီစွမ်းအင်ပင်လျှင် ချောမွေ့စွာ စီးဆင်းလာခဲ့သည်။

ဤသည်က တကယ့်ကို ထိပ်တန်းအရက်တစ်မျိုးပင်။ ဤရဟန်းဝူလျန့်က သူ့ကိုယ်သူပျော်အောင် ဘယ်လိုနေရမည်မှန်း ကောင်းစွာသိတတ်သည်။

ထို့နောက် သူသည်လည်း အရက်သောက်ကာ အသားကင်ကို ဝိုင်းဖွဲ့စားလိုက်သည်။

နှစ်နာရီအတွင်း အရက်အိုးအားလုံး ကုန်စင်သွားလေသည်။ နတ်သားရဲသွေးမျိုးဆက် ကိုးဆယ်ရာခိုင်နှုန်းပါသော ငှက်ကြီးနှစ်ကောင်သည်လည်း အရိုးများသာကျန်ခဲ့သည်။

ပို၍ အံ့သြစရာကောင်းသည်ကတော့ ရဟန်းဝူလျန့်က ထိုအရိုးများကိုပင် မလွှင့်ပစ်ဘဲ ကိုက်ဝါးနေခြင်းပင်။

"ဒါက အရမ်း ကောင်းတာပဲ။ စိတ်မကောင်းစရာက ကုန်သွားပြီ၊ မဝဘူးကွာ"
ရဟန်းဝူလျန့်က နှုတ်ခမ်းကို လျှာနှင့်သပ်ပြီး ရေရွတ်လိုက်သည်။

လုမင်တို့ သုံးယောက်လည်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်လိုက်ကြလေသည်။