Replaced

26. Seans filmowy

Zagryzłam wargę, gdy ukradkiem przeczytałam wiadomość na schowanym pod stole telefonie. Nie byłam pewna z jakiego powodu tak bardzo się z tym kryłam, ale przestałam się nad tym zastanawiać, gdy tylko dotarł do mnie sens przeczytanych słów.

Mason: Co powiesz na wspólny seans filmowy? Ty, ja i Interstellar? xo

Dwa tygodnie. Nie było go dwa tygodnie, a dla mnie ten czas jednocześnie ciągnął się w nieskończoność, ale też minął niewiarygodnie szybko. Czy to w ogóle miało sens?

Clarie stała się moim stałym towarzystwem w przerwie od nagrań, gdy nie byłam w stanie wytrzymać sama ze sobą. Byłam też w ciągłym kontakcie z Masonem. Pisaliśmy niemal codziennie i chociaż może brzmieć to dziwnie, odnosiłam wrażenie, że te wymieniane między sobą wiadomości zbliżyły nas do siebie mocniej niż cokolwiek innego. A może było to spowodowane naszą rozmową o powodzie mojego przezwiska... Nie wiedziałam, ale cokolwiek nas do siebie zbliżyło, miało specjalne miejsce w moim sercu.

Dwa tygodnie nareszcie minęły i wczorajszego wieczoru mężczyzna wrócił do Londynu, a ja musiałam w sobie odpalić dodatkowe pokłady kontroli by od razu do niego nie pojechać. Można się więc było domyślić, jak wielka była więc moja radość, gdy Mason sam do mnie napisał. A dodatkowo zaproponował spotkanie, które nie miało nic wspólnego z pracą.

Zostawiłam komórkę na kolanach i ponownie przeniosłam wzrok na pochłoniętego swoją opowieścią Theo. Gdyby ktoś mnie zapytał, nie byłabym w stanie powiedzieć o czym tak właściwie mówił mój „ukochany". Cały czas jednak się uśmiechałam, przytakując co jakiś czas i patrząc na niego, jakby był miłością mojego życia. Nie było to łatwe zadanie, a ja najwyraźniej powinnam dostać Oskara, skoro nikt jeszcze się nie zorientował, jak wielką niechęcią darzyłam go w rzeczywistości.

Bawiłam się pierścionkami, zastanawiając się, co odpisać Masonowi. Bardzo chciałam się z nim spotkać. Nie tylko dlatego, że jego towarzystwo było o niebo lepsze niż towarzystwo anty Theo, ale przede wszystkim dlatego, że ostatnio bardzo się zbliżyliśmy i tylko przy Masonie czułam się naprawdę sobą. Odkąd przybiegłam do niego zapłakana by opowiedzieć o pomyśle wytwórni, coś się między nami zmieniło. Powstała jakaś cienka nić porozumienia i mimowolnie zaczęliśmy się traktować inaczej. Uwielbiałam więc spędzać z nim czas i uciszać nieco brudne myśli, które co jakiś czas kiełkowały w mojej głowie.

Nie mogłam też ukryć przed sobą, że naprawdę się za nim stęskniłam.

I jeszcze to cholerne „xo", którego coraz częściej używał w swoich wiadomościach, i które chociaż nic nie znaczyło, mieszało mi w głowie bardziej niż powinno.

Mimo najszczerszych chęci, miałam randkę z Theo, która była moją pracą i nie mogłam jej tak po prostu zignorować, odkąd w wytwórni nie uważano mnie za człowieka, posiadającego pełnie praw.

– Theo? – przerwałam jego monolog, wciąż niepewna czy powinnam prosić go o jakąkolwiek przysługę.

– Tak?

Przeniósł na mnie spojrzenie, poświęcając mi całą swoją uwagę. Tego wieczoru miał na sobie koszulę, a ja musiałam przyznać, że w ogóle mu nie pasowała. Mój Theo nigdy nie założyłby białej koszuli. Koszule nosił jedynie na galach, ale nigdy nie były klasyczne, a kolorowe i wzorzyste.

Były pełne życia, tak jak Theo, a nie jak siedząca przede mną jego nędzna kopia.

– Jest taka sprawa – zaczęłam. Najwyraźniej byłam bardziej zdesperowana niż chciałam przyznać przed samą sobą. – Czy moglibyśmy nieco... zmodyfikować program naszej randki?

Mój głos był cichy, tak by nikt niepowołany, nie usłyszał niczego, co nie było przeznaczone dla jego uszu. Może i całym sercem nienawidziłam roli, do której odgrywania mnie zmuszono, ale zdawałam sobie też sprawę, że nie mogłam tak po prostu wszystkiego ujawnić. Nie, dopóki nie wiedziałam, gdzie był prawdziwy Theo.