Parla

4

Bu sırada kardeşim olduğunu düşündüğüm çocuk lafa atladı. "Annemlerle çocukların karıştığını düşünüp hastaneye gitmiştik ya, şaka değildi. Bu kardeşiniz, Parla. Şaka yapmadığımı söylemiştim!" çocuk sonunda haklılığını kanıtlamışçasına nefesini verdiğinde önce Ayaz, sonra diğerleri ağzından garip, şaşkınlık dolu iniltiler, mimikler, ve hareketler yapmaya başladılar.

Anladık kanka, şaşırdınız falan.

..........

Yaş olarak en büyük gibi duran, 25-26 yaşlarında olduğunu düşündüğüm ve abim olarak tahmin ettiğim yakışıklı beyefendi lafa atladı.

"Ne demek şaka değil? Nasıl bu kadar normalmiş gibi davrandınız? Her gün kardeşimizin karıştığını öğrenmiyoruz!" sinirli ama bir o kadar da heyecanlı çıkan sesiyle beni süzüyordu.

Şuan odadaki 6 kişide beni süzmekle meşguldü zaten.

En büyük şahısa hak vermek adına söze girmeye karar verdim. "Kesinlikle katılıyorum, o yüzden siz bu düşünceye alışana kadar başka bir evde kalayım ha? Nasıl fikir? Kapişşş?"

Eş zamanlı olarak 18-19 yaşlarındaki, beni Ayaz denen çocuğun manitası sanan eleman atladı söze "Kız ne meraklı bir şey çıktın sende. Kır bacağını otur oturduğun yerde." dedi, bir yandan da işaret parmağını bir anne edasıyla sallıyordu, elinde terliği eksikti sadece.

Ona yüzümü buruşturarak karşılık verdim. Daha yeni gördüğün bir insanı bu denli sahiplenmek? Cidden ilginç bir aile.

Ayaz atladı hırsla "Yürüsün gitsin, Eyşan gibi çıkacak, baksana tipe. Eyşan'ın bakımsız hâli resmen." dedi. Eyşan'dan bahsederken nefretle bakmıştı suratıma. Ne yapmıştı bu Eyşan? Tamam, o kızın konuşmalarında bile meymenet yoktu ama bu denli nefret gerektirecek ne yapabilirdi?

Kardeşim olan çocuk lafa atladı bu sefer "Bencede, Ayaz abime katılıyorum. Gitsin evden, ben o abla şefkatini Eyşan'dan yeterince aldım." gözlerinde tarif edemediğim bir acımasızlık vardı bu çocuğun. O acımasızlık ve nefret benim bile içimi ürpertmişti.

Ama beni aşağıladıkları yeterdi, Şermin artık annem olmadığına göre onun kurallarına göre yaşamak zorunda olmadığım da aklıma gelince sinirle konuştum. "Eyşan denen kızın size n'apıp n'apmadığını bile bilmiyorum. Benim daha huylarımın bile farkına varmadınız, nasıl biri olduğumu bilmiyorsunuz, yalnızca tipim ve duruşumdan dolayı ' Eyşan gibi ' sıfatını bana yakıştırdıysanız bu sizin önyargınız olur. Bende zeki kardeşlerim olduğunu düşünmüştüm de anlaşılan sizde o Eyşan'la kala kala, o laf ettiğiniz şahısa benzemeye başlamışsınız. Yalnız bu önyargı sizi hiç iyi yerlere getirmez, söylemedi demeyin."

Koluma takmış olduğum çantayla da arkamı dönmeden önce hepsinin suratına, onların bana baktığı gibi nefret dolu baktım. Yüzlerinde ufak bir şaşkınlık peydah olmuştu. Kendimle gurur duydum bu durumda.

Artık ezilmeyecektim kimsenin karşısında, susup beni aşağılamalarına izin vermeyecektim. 17 yıldır sustum, içimde biriktirdim ama, o biriktirdiğim hakaret, iftira ve söylemler kendimden nefret etmeye başlamama sebebiyet vermişti. Kendimi savunamıyor olmam, kendimden nefret etmemi, küçük düşürmemi sağlamıştı.

Son kez "Bir daha o Eyşan denen kişiyi bana yakıştırırsanız, o zaman görüşürüz." dedim. Sesimde yüklü miktarda nefret ve tehdit vardı. Gerçekten nefret doluydum, kendime olan nefretimi de bir nevi onlardan çıkarmıştım ama hiçbir vicdan azabı duymadım cümlelerimden sonra. Normalde bir insana onu aşağılayıcı ifade kullandıktan sonra çok büyük vicdan azabı çekerdim ama bu defa o yoktu. Aksine gurur vardı. Bedenim, benimle gurur duyuyordu.

Susmadığım için benimle gurur duydu.

Ve gerçekten doğru yoldayım demek oluyordu, bu.

.......

Bu diğerlerine kıyasla daha kısa bir bölüm oldu, farkındayım. Ama gün içerisinde 2 bölüm yazmaya çabalayacağım için sıkıntı olacağını düşünmüyorum, yani telafi edeceğim, merak etmeyin!!!

Bölüm nasıldı? Hikâye akışı nasıl? Kalem nasıl? Hatalarım neler? Bunları da belirtmeyi unutmayın lütfeenn!!!

Yeni bölüm gelene kadar kendinize çok çok iyi bakın, ve her dâim kendinizi seviinn!

Ben sizi çooookkk seviyorum!!

Hoşçakalıınn!!!❤❤