Departure [Z,M] (mperg)

Te deseo (part 20)

سلام بچه‌ها
امیدوارم حالتون خوب باشه.

بلند‌ترین پارت دپارچر تا الان رو داریم. واقعا وقت و انرژی زیادی صرف این پارت شده؛ هیچ منتی نیست بلکه خواهشه؛ لطفا کامنت و ارسال نظراتتون به لینک ناشناس رو فراموش نکنید.

احساساتی که توی این پارت شخصیت‌ها باهاشون دست و پنجه نرم میکنن، پیچیده هست اما غیرقابل درک نیست. یعنی اگه یه کم پس زمینه داستان و شخصیت کارکترها رو در نظر بگیرید، همه چیز ملموس‌تر میشه.

با این پارت میخندین، گریه میکنین و عاشق میشین.

داریم به پارت های خیلی آخر دپارچر نزدیک میشیم، پس مثل همیشه از من و دپارچر حمایت کنید. دوستتون دارم.🫀

قلب دپارچر به شوق شما میتپه. راستی قسمتی از متن این پارت رو از لیریک آهنگ پوست شیر از ابی و little things از one direction برداشتم.

دو تا ویدئو داره این پارت رو توی چنل آپلود کردم. مربوط به بچگی های ویهان هست؛ حتما ببینید.
T.me/nothingbreaklikehearts

آهنگ این پارت رو هم که براتون میزارم.
(قاتل خونسرد از رضا یزدانی)

Te deseo (part 20)

من تنها تو را میخواهم.

به پدرش نگاهی انداخت و دوباره نگاهش را از او گرفت و به صفحه‌ی سیاه تلویزیون دوخت. چیزی از پناهگاه و تکیه‌گاه روزهای بد و سختش نمانده بود. پدرش ویرانه‌ی یک مصیبت بود. نفس می‌کشید و حرکت می‌کرد اما همه خوب می‌دانستند که روح از تن او پر کشیده است.

نگاه هایش اغلب خیره، پوچ و بی حس بود‌. حرف‌هایش تنها برای برطرف کردن مایحتاج و از روی نیاز بود. کاری به کارشان نداشت؛ مسافت اتاق تا نشینمن را چندباری در روز طی می‌کرد و چند کلمه‌ای هم کلامشان می‌شد.

خراب‌ آباد زندگی پدرش را به آواره‌ای ویران تبدیل کرده بود و هیچ ایده‌ای نداشت که چطور باید این ویرانه را از نو آباد کند. ویهان قلب کسی را ویران کرده بود که آخرین خانه و پناهگاه خودش بود!

با ویلیام وقت می‌گذراند و حرف می‌زد اما حالا خیلی برای فهمیدن اینکه کسی هرگز نمی‌تواند هم‌تراز یا حتی به جای زین باشد، دیر شده بود.

از روی کاناپه بلند شد و روی کاناپه‌‌ی دیگر نشست. زین به خودش لرزید و نگاه خسته و بی احساسش را به صورت ویهان دوخت. انگار که مشغول تشخیص چهره‌ی او باشد. انگار که تا به حال او را ندیده باشد.

ویهان: میشه با هم خوب باشیم؟ میشه بازم خوب بشی؟ زینی من دیگه نمیتونم بدون تو...

سکوت و سکوت بیشتر، تنها آوایی بود که این روزها از پدرش می‌شنید. نمی‌فهمید که حال خوبی ندارد یا فقط از هر دوی آنها ناراحت و دلگیر است؛ شاید هم هر دو!
طبق عادت قدیمی‌اش خودش را بیشتر به زین نزدیک کرد؛ روی کاناپه دراز کشید و سرش را روی پاهای او گذاشت. چرا دیگر دست های او لای فرهای موهایش گیر نمی‌کردند؟ چرا دیگر بوسه‌ای روی گونه‌اش نمی‌گذاشت؟ چرا گرمای آغوشش را از او پنهان می‌کرد؟