Zifiri karanlıkta kalan kendini kör sanırdı.
Gözler görmez olduğunda, kulaklar duymaz olduğunda; kimi zaman gecenin siyahına, kimi zaman seherin kızıllığına bulaşırdı suçun lekesi. Gerçek denilen şey, bu lekelerin ardına gizlenip günyüzüne çıkmayı b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkıları: Brent Morgan, Gonna Be Okay Yüzyüzeyken Konuşuruz, Tutun Sen Bana 348, Bana Sen Lazımsın Yıldız Tilbe, Arzular Arsız
🥂
Farklı rüzgârlarla aynı noktaya savrulanlar, Hayatta kalmak için birbirlerine sarılırlar.
•☸️•
Görkem Duman:
Buradaydı, yanımda. O buradaydı ve her şey yolundaydı.
Sırtımda yakılmamış yer kalmaması da liderliğimi sorgulayıp durmaları da umurumda değildi. O benim yanımdaydı.
Başı göğsüme yaslıydı. Yaralar yatağa temas ediyor, kaşınıyordu fakat uyuyakaldığı andan beri onun rahatı bozulmasın diye hareket bile etmiyordum. Turuncu saçlar gövdeme yayılmıştı. Yanağının sıcaklığı kalbimin yanındaydı. Eli her zamanki gibi karnımın üzerindeydi. Derin uyuyordu, ben ise gözümü bile kırpmamıştım.
Çok güzeldi.
Her saniyesi, her zerresi kadar güzeldi.
Saçlarından bir tutama uzanıp parmağımın ucuna dolarken gülümsüyordum. Uykuya dalmadan önce göğüslerinin hizasına kadar çektiği yorgan dışında üzerinde hiçbir şey yoktu. Üşüdüğünü söylediğinde ona bir gömlek vermek istemiştim ama o beni ısıtıcı olarak kullanmayı tercih etmişti. Analizcilerin bu gece gelmeyeceğini bildiğimden yanımda kalması konusunda ısrarcı olmuştum ve o da diretmemişti.
Onu gereğinden fazla yormuş olmam muhtemeldi çünkü ona doyabilmek bir seçenek olmamıştı benim için. Daha fazlasındayken bile daha fazlasını istemiştim.
Burada mıyım diye kontrol eder gibi elini karnımdan göğsüme doğru sürterek çıkarttı uykusundayken. İnanamıyordum. Gerçek gelmiyordu. Uyansın ve inanmam için bunu bir kez daha tekrarlayalım istiyordum.
Çok aşıktım.
Aşk beni uyutmuyordu. Aşk bende akıl bırakmıyordu. Aşk beni göz göre göre tüketiyordu, kendimi her defasında bir kadına yenilmiş halde bulmama sebep oluyordu. Baş edemeyeceğim bu duyguyu nihayet kabullenmiştim. Yağmur'un benim ilacım, tek çarem olduğunu artık biliyordum.
Bana geri dönmüştü ve gitmeyeceğinin sözünü vermişti. Benim gibi birine onu kırıp dökmüş olmama rağmen bir şans daha tanımıştı.
Bunu mahvetmeyecektim. Bir daha arkasını dönmesine izin vermeyecektim. Hiçbir şey onu benden alamazdı, yeri burasıydı.
Bir gözünü yarı aralayıp yüzüme çevirdiğinde uyanık olduğumu gördü ve göğsüme yasladığı elini sağ gözünü ovalamak için kullandı. "Sevgilim," dedi yorgun sesiyle. Bana arka arkaya birkaç kez böyle hitap ederse hayatta kalma ihtimalim sıfırdı. "Daha çok erken değil mi?"
