Zifiri karanlıkta kalan kendini kör sanırdı.
Gözler görmez olduğunda, kulaklar duymaz olduğunda; kimi zaman gecenin siyahına, kimi zaman seherin kızıllığına bulaşırdı suçun lekesi. Gerçek denilen şey, bu lekelerin ardına gizlenip günyüzüne çıkmayı b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm şarkısı:
The Weeknd & Kendrick Lamar, Pray for me
🌠
Bir yıldız, iki yıldız, üç yıldız... Gördükleriniz değil baktıklarınız. Aynı ipin düğümleri, aynı oyunun kaleleri Kazanan başka birileri, kabullenin yenilgileri.
•⚓•
O sabah gözlerimi açtığımda kulağımın altında atan bir kalp vardı.
Düzenli aralıklarla şişip inen sert göğse yaslı başım, o her nefes alıp verdiğinde yavaşça yükselip alçalıyordu.
Hiç hareket etmeden Görkem'in göğsünde yatmayı sürdürürken henüz içinden yeni çıktığım rüyanın detaylarını hatırlamaya çalışarak gözlerimi yeniden kapattım.
Rüyamda gökyüzünde savruluyordum. Başta uçuyor olduğumu sandım ama kanatlarım yoktu. Kan kırmızısı rengindeki bir balona lacivert bir iple bağlıydım sadece. En küçük rüzgâr dengemi sarsıyordu. İdam ediliyormuşum gibi boynuma asılı olan ipin düğümleri çözülmeye yer arıyordu.
Mete, bir güvercindi. Benim kafamın içinde yaşatmaya devam ettirdiğim bir güvercin. Balon yükselemiyordu, alçalamıyordu. Yerinde sayıyordu. Etrafımda bir bulut bile yoktu. Boş gökyüzünde asılı kalmış bir kadındım. Kurtarılmayı bekliyordum ama bunu Mete yapamazdı. Mete bir ölüydü. Onu temsil eden siyah güvercin biraz daha yaklaşırsa gagası balonu parçalayacaktı.
Bu olursa yere çakılırdım. Son sürat, bir an olsun yavaşlamadan yere çakılırdım. Bu yükseklikten düşüp de sağ kalma şansım yoktu tek başıma.
Hareket etmeden kuşa bakmaya devam ederken gözüme aşağıda yanıp sönen bir ışık çarptı. Gökyüzü mavi değil, lacivertti ve karanlıktı bu yüzden doğrudan ışığa çevirdim başımı.
Gözlerim aşağıdaki siluetleri seçti sıra sıra. Dört adam, yan yana dizilmiş bekliyorlardı. Biri, beni ilk fark edendi. Başını bana doğru kaldırmış, tutunduğum balonun ne kadar güçsüz olduğuna ve her an ona bağlı olan ipin kopabileceğine ilk o tanık olmuştu. Öylece durmuş izliyordu olduğu yerden. Bana uzatmıyordu ellerini, sadece uzaktan bakıyordu. Kararları bana bırakmıştı sanki.
O ve yanındakiler her ne olursa olsun aşağıda omuz omuza vermiş beni bekliyor olacaklardı. Düşersem tutacaklar, inmeye karar verirsem beni kurtaracaklardı. Gökyüzünde mi kalmak istiyordum yoksa onlara güvenip boğazımdaki düğümü çözecek ve kendimi aşağı mı salacaktım, buna ben karar verecektim.
Bir seçim yapmadan önce uyandım ama aklımda büyük bir soru işareti bıraktı bu. Gökyüzünde, bana tanıdık olan güvercinin yanında kalmaya devam mı edecektim yoksa yeryüzüne inmeyi mi seçecektim, merak ediyordum bunu.
