Zifiri karanlıkta kalan kendini kör sanırdı.
Gözler görmez olduğunda, kulaklar duymaz olduğunda; kimi zaman gecenin siyahına, kimi zaman seherin kızıllığına bulaşırdı suçun lekesi. Gerçek denilen şey, bu lekelerin ardına gizlenip günyüzüne çıkmayı b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkıları: 13. Vagon, Hep Yarım Kaldım Vega, Elimde Değil Anıl Emre Daldal, Dediğim Gibi Adamlar, Acının İlacı Canozan & Deniz Tekin, Aşkın Bu Sarhoşluğu Xxxtentacion, Revenge NF, Why
💊
Hayatının bir döneminde yalnızlığı tatmış her insanın elini gökyüzü tutar. Çünkü mabet denilen şey bazen yağmurlardır, bazen yıldızlar.
•⚓•
Rehberinde ölen birine ait telefon numarası bulunan insanlar, hâlâ hayatta olan birini arayıp da ulaşamadıklarında kalbi duracak aşamaya gelirler.
Bilirler ki ölüm uzakta değildir. Bilirler ki ölümün sıcak nefesi her daim enselerindedir. Birini bir kez kaybeden kişi herkesi her seferinde kaybedeceğini sanır.
Dakikalardır aynı pozisyonda otururken bir Can'ın bir de Mete'nin yüzünü düşünüyorum. Mete'yle en son ne konuştuğumu, son cümlemin ve onunkinin hangisi olduğunu biliyorum ama Can'la aramızda geçen son diyaloğu hatırlayamıyorum. İşte bu yüzden, ona bir şey olmuş olamaz.
Her şey gece yarısı Arda'nın susadığı için mutfağa gitmesiyle başladı. Uyku sersemi olduğundan başta fark edememişti ama odasına geri döndüğünde yanındaki yatağın boş olduğunu görüp evin altını üstüne getirmişti. Başım bir anda yatağa düştüğünde uyanmıştım çünkü göğsünde uyuduğum Görkem panikle ayağa kalmıştı. Odasının kapısına dayanan Arda'yla bir şeyler konuşuyordu.
"Bana bir şey söylemedi," dedi Arda. "Bir görev mi verdin ona? Benim neden haberim yok?"
"Hayır," dedi Görkem. "Bana da bir şey söylemedi."
Ve sonra Kaya'nın sesini duydum. "Bana bir haltlar yiyeceğim demişti."
Gözlerini kırpıştırarak uykuyu üzerinden atmaya çalışan ben, korkusundan kendine gelemeyen Arda ve şokun izleri yüzünün her köşesine dağılmış olan Görkem aynı anda ağzımızı açtık. "Ne?"
Kaya da yeni uyanmıştı. Yanağından çenesine doğru inen bir yastık izi vardı yüzünde. "Bir bok yiyeceğini hissetmiştim ama bu gece olduğunu bilmiyordum. Arda'nın sesini duyunca saate bakmak için telefonumu kontrol ettim. Son bir buçuk saattir her on beş dakikada bir mesaj atmış."
Görkem tekrar, "Ne?" dedi ama sesi bu kez öyle gürdü ki beklemediğimden dolayı irkildim.
"Sakin ol." Sanki o hiç korkmuyordu. "Yanına telefonunu aldıysa onu istediğim zaman bulacağımı biliyordur. Her ne yapıyorsa aptalca değil, kendince önlem almış. Güvenelim ona, tamam mı?"
"Bu aralar en çok Can'a güvenmiyorum." Arda'nın sesi sertti ve kafayı yemek üzere gibi duruyordu. "Geri döndüğünde ağzına sıçacağım onun."
"Sana bırakmayacağım," dedi Görkem kararlı bir sesle. Kendini sakinleştirmeyi deniyordu. Hepimizden çok daha çabuk sıyrılmıştı uyku sersemliğinden. Çenesini kaldırıp boynunu kaşıdı. Ardından bizi de peşine takarak salona doğru yürümeye başladı. Sehpanın üzerinde duran dizüstü bilgisayarı da hemen açtı. "Bul konumunu."
