Tənhalığın şeiri
Yenə də düşmüsən yada bu axşam
Yenə boğuluram qəmdə, kədərdə
Gözlərin bəstəkar, dilin nəğməkar
Səni itirirəm zümzümələrdə
Sübhəcən göz yaşı, sübhəcən kədər
Birdəki can verən cavan ümidlər
Hələ yoxluğuna alışmayıblar
Arabir yenidən ümidlənirlər
Baxıb bu halıma yazıq dedilər
Ətrafa boylandım bir az yüksəlib
Gördüm kimsə yoxdur məndən savayı
Özüməm, özümə yazığım gəlib
İncidim özümdən, küsdüm özümdən
İnsan da özünə yazıq deyərmi?
Bir adam sevdiyin itirən zaman
Ürəyi bir nəfər azıq deyərmi?
Səddam Laçın
