Not: Düzenlendi
Keyifli okumalar! 🙃
.
.
Başımda şiddetli bir ağrıyla gözlerimi açtım. Parmaklarımı saçlarımın arasından geçirirken yüzümü buruşturdum. Bu kahrolası acı da neyin nesiydi?
Sonunda etrafıma bakınmayı akıl edebildiğimde yattığım yerden doğruldum. İçimi bir kurt misali kemiren endişeyi kovmaya çalışarak neler olduğunu hatırlamaya çalıştım. Oldukça yumuşak ikili bir koltuğa yatırılmıştım fakat loş ışıkta odayı tam olarak göremiyordum.
Hangi cehennemdeydim?
Cehennemde yumuşak koltuk olduğunu mu düşünüyorsun?
Tilkilerimin çenesi açıldığına göre henüz ölmemiştim. Ayağa kalkmaya çalışsam da dizlerime saplanan acı bunu imkansız bir hale getirdi.
Evet, yere düştüğümü hatırlıyordum. Sonrasında o iğrenç sarhoşu ve... Beni kurtaran adamı...
Polisler!
Yaşadığım aydınlanmayla sanki tüm dudağımı koparmak istiyormuşçasına dişledim. Ağzıma gelen metalik tadı umursamadım. Çünkü daha önemli şeyler vardı!
Mesela bir polisin arabasını çalıp sonra da onu perte çıkarmam gibi!
"Uyanmana sevindim."
Olduğum yerde sıçramama sebep olan sesin kimden geldiğini anlamaya çalıştım. Etraf karanlıktı ve konuşan kişinin nerede olduğunu bile anlayamamıştım.
"Neredeyim ben?" dedim titreyen bir sesle. Gözlerimi sımsıkı yumup zihnime dolan görüntüleri geri gitmeleri için zorladım fakat hiçbir işe yaramadı. Aksine gitmelerini istedikçe daha fazlası geliyordu.
Karanlık bir oda ve küçük bir kız çocuğu... Fareler, hamam böcekleri, örümcekler...
Ben böceklerden korkuyordum!
"Ben böceklerden korkuyorum!"
Odada bir çığlık yankılandığında kendi sesimi tanımam uzun sürdü. Dizlerimi kendime çekip koltuğa iyice sindim. Titremek istemiyordum, korkmak istemiyordum! İstemiyordum!
Ben karanlıktan korkmuyordum!
Güçlüydüm. Güçlü olacaktım. Büyüyecektim değil mi? Büyüyecektim.
Büyümüştüm.
"Neler yaşattılar sana?"
Kulağımın dibinden gelen fısıltıyla başımı hemen geri çektim. Elimin tersiyle sertçe yanaklarımı silip yutkunmaya çalıştım.
"Bir kez daha bana yaklaşmaya cesaret etme!"
Aniden ışıkların açılmasıyla kör olduğumu sandım. Gözlerimin kamaşmasının geçmesi için bir süre beklemek zorunda kaldım. Karşımda yüzüme doğru eğilmiş adamı gördüğümde bir kez daha bayılacağımı sandım.
"Sen birçok şeye cesaret edebiliyorsun ama?"
Neyden bahsettiğini çok iyi biliyordum.
"Neyden bahsediyorsun?"
Dudakları tek bir yöne kıvrıldığında parmakları çenemi kavradı. Başımı önce sağa sonra sola çevirip gözlerini kıstığında elime bir ayna tutuşturuverdi.
"Belki başındaki şu sargılar sana bir şeyler hatırlatabilir ha ne dersin?"
Ve sanırım şu dakikada patlamıştık. Suçlu bir şekilde gözlerimi kaçırdığımda parmakları yeniden çenemi buldu ve beni ona bakmaya zorladı.
"Nerede olduğunu tahmin ediyorsundur."
Etrafa göz gezdirirken düşündüm de maalesef ki ediyordum. Bir sorgu odasındaydık ve hapı yuttuğumu rahatlıkla söyleyebilirdim. Özgür olmak istedikçe hayat bana sürprizlerle geliyordu. Hastaneden kaçmamın amacı uçabilmekken ben artık yürüyememekten korkuyordum. Canımı yakıyordu tüm bunlar.
"Bırak beni." dedim neredeyse fısıldayarak.
"Hırsızlık yaptığını görmezden mi gelmemi istiyorsun?"
"Sadece ödünç almıştım." dedim mırıldanarak.
Bir süre yüzümü inceledi. Gözlerini kısarak başını yana eğdi. "Bu kadar kibar mıydın ya sen?"
Kaşlarımı çatarak aniden ayağa kalktım. "Dalga geçmenin sırası olduğunu sanmıyorum! Beni derhal serbest bırak!" Canıma tak etmişti artık. Bir karakoldaydım ve burada vakit kaybedemezdim! Barın beni her an bulabilirdi. Belki de çoktan dışarıda bekliyordu bile.
"Hah şöyle..." diye ağzında bir şeyler geveledikten sonra onun da yüz ifadesi ciddileşti.
"Arabamı çaldın üstüne yetmedi perte çıkardın ve seni serbest bırakmam gerektiğini mi düşünüyorsun? Delirmiş olmalısın."
"Delirdim." dedim sırıtarak. Başımı aşağı yukarı sallayarak kendimi onayladım. "Delirdim ve delileri hırsızlıkla suçlayamazsın."
"Seni kurnaz şey." dedi o da sırıtarak.
"Ayrıca arabanı ödünç almam için geçerli bir sebebim ve de suçlamam var!"
"Vay! Suçlamanı merak ettim doğrusu."
Benimle dalga geçtiğini anlayabilecek beynim kalmıştı onca şeyden sonra. Buna şükrediyordum. Ama beynimin yanında şu anda işi kurnaz tilkilerime bırakıyordum. Gösterin kendinizi!
Hay hay!
"Beni taciz ettiniz." dedim son derece ciddi bir sesle. "Kaç defa sizinle gelmek istemediğimi söyledim. Dinlemediniz. Benimle ilgili herhangi bir suçlamanız yoktu fakat gitmeme izin vermediniz. Zorunda kaldım. Sizden kurtulmanın tek yolu buydu. Söylesenize..." Gözleri irice açılmış polise göz kırptım. "Polis olmanız bunu yapma hakkı verir mi size? Beni zorla rehin tutmanızı görmezden gelmeyi mi tercih ediyorsunuz?"
Sanki biraz önce atak geçirmemişim gibi düşünebilme yeteneğim garipti. Neyim normaldi ki?
"Düşündüğümden de kurnazsın." dedi morali bozulmuş bir şekilde.
"Tilkilerim sağolsun!"
"Gitmene izin verirsem eğer..." dedi kulağıma doğru yaklaşarak. "Karşılığında ne vereceksin? Senin yüzünden artık bir arabam yok ve bence bunun bir bedeli olmalı haksız mıyım?"
"İlk fırsatta ödeyeceğim." Ayağa kalkarken başım döndüğünde bunu belli etmemeye çalıştım. "Bana telefon numaranı vermelisin."
"Sana güveneceğimi sanmıyorum. Dolandırıcı olmadığın ne malum?"
"Ah canın cehenneme o zaman!"
"Benim yerimde bir başkası olsa şimdiye hapsi boylamıştın." dedi onaylamaz bakışlar eşliğinde cık cık' larken.
Cevap vermedim çünkü daha fazla konuşursam gerçekten de hapsi boylayacaktım. Bu polise gerçekten minnettardım. Fakat anlamıyordum. Neden bana ayrıcalık tanımıştı?
Bir kağıda numarasını yazıp verirken kaşlarımı kaldırdım. Güvenmeyi seçmişti demek!
Göz göze geldiğimizde kağıdı elime sıkıştırdı. Derin bir nefes alarak kapıya doğru baktım. Beni bulmuş olamazlardı. Yoksa polis bundan bahsederdi değil mi?
Tam çıkacaktım ki arkamdan sesini duyup duraksadım.
"Tekrar karşılaşacağımızı hissediyorum küçük hırsız."
Hitabı beni gülümsetmişti. Çıkmadan önce son kez arkamı döndüm ve koltuğa yaslanmış beni izlediğini gördüm. Sırıttım.
"Ödünç almıştım."
***
Nedensizce bu bölüm gözüme çok tatlı geldi şu an.. Bu ikiliyi sevdiniz mi? Yorumlarınızı bekliyorum.
Ayrıca minik yıldıza dokunarak bana destek olursanız çok sevinirim! ❤️❤️❤️
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Birlikte Atlayalım Gökyüzünden
De Todo-Akarsu terk eder mi toprağını? Toprak ihanet eder mi akarsuyuna?
