We Belong Together (JulNiel)

Chapter 21: Enchanted

THANK YOU GUYS FOR BRINGING WBT TO 50K+ READS!!! YAYYYYY! :))) ♥

-----------------------------------------

(Julia's POV) 

Kinuha ni DJ ang kamay ko at ngumiti nang super sweet, "Ang cute mo talaga pag kinikilig ka..." Naramdaman kong uminit ang aking mga pisngi kaya hindi ko napigilang mag-look away. "Psh. Di rin..." sagot ko in a harsh tone pero nakangiti ako. Linagay ni DJ ang kamay niya under my chin tapos itinaas niya ang aking ulo para mag-eye to eye kami. "Pasimple ka pang ngumingiti dyan..." bulong ni DJ habang nakangiti nang malaki. Binelatan ko siya tapos nagsimula na kaming maglakad down the shore, back to where we came. 

Tumingin sa akin si DJ nang mag-yawn ako. "Pagod ka na ba? Gusto mo iuwi na kita?" sunod-sunod niyang tinanong. Umiling naman ako at sinabing, "Hindi. Okay lang... Kaya ko pa. Anyways, nasa school pa ang gamit ko, di ba?" Tumingin si DJ sa akin worriedly, "Sure ka? Pwede naman ako na lang ang kumuha para makapagpahinga ka na. Buong araw ka nang nag-aasikaso dun sa gym." He was right. Sa totoo lang, sobrang pagod na ako, pero dahil andaming inaasikaso binabalewala ko na lang ito. Kasi once na may i-assign sa akin, i-dedevote ko talaga lahat ng energy ko sa task na yun para maging successful at maayos ang results nung task na yun. MASIPAG ANG LOLA NYO. Hehe. XD

"It's okay, DJ. Kailangan ko pa din naman tingnan ang natapos ng mga yun sa gym para alam ko kung ano pa ang kulang at kung ano pa ang kailangan i-accomplish." I replied, doing my best to sound energetic. Nag-frown si DJ tapos nagbuntong-hininga, "Okay. Basta titingnan mo lang ha? Wala ka nang ibang gagawin. Halatang pagod na pagod ka na, baby."  Wushuuuu. Baby daw? :P Nag-roll eyes na lang ako tapos tumango. 

We walked silently for the next few minutes pabalik sa school. Tumingin ako kay DJ at napansing malalim ang iniisip niya. Na-curious ako kaya I tried to get his attention, "DJ?" Hindi siya nag-react. Ambingiii lungs. 

"DJ?" I tried again para bumalik siya on Planet Earth, pero hindi talaga. Linaksan ko, "Hoy, DJ." No reply. Nainis na ako kaya binatukan ko siya, pero di gaanong malakas syempre. Mahal ko pa rin yung tao kahit bingi :> 

"Aray. Huh? Ano?" tanong niya, clueless sa mga nangyari moments before. "Kanina pa kitang tinatawag... Di mo ba rinig?" sabi ko sa kanya with a worried look. Hinila ko yung tenga niya tapos kunwaring sumisilip sa loob nito. "Ah, sorry." he apologized with matching kamot sa ulo. "Bakit ka distracted?" I asked pero ilang beses ko na 'to naitanong sa kanya so I kind of knew it was hopeless. "Wala... Iniisip lang kita." nakangiti niya sinagot pero alam kong hindi ito totoo. Nasaktan ako sa fact na ito. Ilang araw na siyang distracted. Ilang araw ko nang trinay na alamin kung anong problema niya pero ayaw niya talagang sabihin sa akin.

Alam kong may pinoproblema si DJ at alam kong nasasaktan siya dahil nito. Anong magagawa ko? Ayaw niya sabihin sa akin. But shet. Nasasaktan talaga ako. Ayokong makita si DJ na ganito. One minute he's okay then in another, he's not. Hindi ko alam ang gagawin ko. I've tried everything. Nagtampo na ako, nag-iiyak na ako, pero hindi niya pa rin sinasabi. That just means na napaka-serious ng problema niya. Whenever I would ask, he would just hold my hand and say, "Okay lang ako, Juls. Wag ka mag-alala." But I know he's not. 

Tumingin ako sa lupa para iwasan ang tingin niya. Ayokong mag-give up sa kanya pero ayoko din na itulak niya ako nang ganun. I sighed then just kept quiet. Napansin ni DJ na something was wrong kaya tumigil kami sa paglalakad. "Julia, wag ka mag--" sinimulan niyang sabihin pero I cut him off. "Wag ka mag-alala, I know." tinuloy ko para sa kanya pero linagyan ko ng konting inis ang boses ko. Sumimangot si DJ tapos sinabi sa akin, "Julia... Seryoso ako. Wala akong problema... You don't have to worry about it." I looked him in the eye and knew at that moment, he was lying.