Chasing The Moon

Special Chapter - Trina

A/N: A Haloween Special for our Trina

TRINA

Giving someone all your love is never an
assurance that they'll love you back. Don't expect love in return, just wait for it to grow in their hearts. But if it doesn't, be content it grew in yours.

I know it sucks to be stuck between unrequited and doomed love but we all know that we can't do anything about it.

If we love..we just love.

May mga bagay na mahirap paniwalaan at tanggapin kaya minsan kahit nasasaktan na tayo ay hindi parin tayo sumusuko.

It's been 10 years.

Hanggang ngayon ay hindi ko parin matanggap na pangalawa lang talaga ako sa puso ng taong mahal ko.

Hanggang ngayon ay sumusubok ako na manguna sa puso niya pero pakiramdam ko ay hindi ko talaga kayang higitan sa puro niya yung taong nagmamay-ari nito.

Ako yung nasasaktan sa tuwing nakikita ko na umiiyak siya gabi gabi para lang makalimot sa nakaraan.

Hindi ito yung unang beses na nasaktan siya sa taon mahal niya pero sa tingin ko ito yung pinaka masakit sa lahat.

Marahan kong ibinukas ang pintuan ng kwarto at narinig ko agad ang mahinang pag-iyak na nag mumula sa balkonahe. Pumasok ako at nagtungo ruon at nakita ko ang taong pinaka mamahal ko na humahagulgol sa iyak.

Pakiramdam ko nadudurog yung puso ko sa tuwing nakikita ko siyang ganito. Gusto ko siyang yakapin ng mahigpit at sabihing matatapos rin ang lahat pero alam ko na hindi parin iyon ikagagaan ng nararamdaman niya.

"Babe.." Lumapit ako sa kaniya.

"Trina" Nag angat siya ng tingin sa akin at agad pinunasan ang mga luha sa mukha niya.

Paano niya nagagawa maging maganda kahit na namamaga na ang mga mata niya sa kakaiyak.

She's the most beautiful woman I've even seen and I think she's always gonna be.

"You're crying again" Dinala ko ang mga kamay ko sa mukha niya at marahang hinaplos ito.

I hate it when she's crying.

Napaka genuine niyang tao para maranasan ang mga ganito.

"I'm sorry babe" Yumuko siya para iwasan ang tingin ko.

Ang tagal na namin mag-kasama pero hanggang ngayon ay hindi ko pa siya nakikitang ngumiti ng hindi pilit.

Ngumingiti naman siya pero wala akong makitang saya simula nung pumunta kami dito sa LA.

Limang taon na ang nakalipas pero hanggang ngayon ay hindi parin nag hihilom ang mga sugat niya.

I'm trying to heal her but I think it's not enough.

Dalawang taon ko na rin siyang girlfriend pero hindi ko pa rin maramdaman yung tootoong Rhiane. I know she loves me. Natutunan niya na akong mahalin pero hindi kagaya ng pag mamahal na meron siya kay Ate Selene.

"You don't need to say sorry Babe. Diba I told you naman na palagi kitang iintindihin? I'm always here for you whenever you need me." Hinawakan ko ulit yung mukha niya at hinarap ito sa'kin.

"Do you want to go back to the Philippines? We can go right now if you want. I'll go with you." I asked her.

I know she's missing them so much pero tinitiis niya lang dahil sa galit na nararamdaman niya.

She's still the same Rhiane but this time she's trying to secure her feelings.

"No, we can stay here. I promise you right? Babawi ako sayo babe." She said.