GECE ŞİFTİ

Bölüm 20

Hava neredeyse tamamen karardığında, Utku ve Talya üzerlerinde akşamın hafif serinliğini taşımış vaziyette arabada oturuyorlardı. Utku oldu olası sabahki esintiye karşılık, gece esintisini daha güzel bulurdu. Esintiyle beraber sanki günün yorgunluğu da üzerinden siliniyordu. Birisinin ona günün sonunda iyi iş çıkardığını söyleyerek sırtını sıvazladığını hissederdi hep. Sabahki esinti ise onu rahatlatmanın aksine, gün içerisinde ne kadar çok işi olduğunu hatırlatır ve sürekli bir şeylere yetişmesi gerektiği hissiyatını yaratırdı.

Yanında duran Talya'ya göz ucuyla bakarak onun ne yaptığına göz attı. Annesindeyken onun ağlayışı hala gözünün önünden gitmiyordu. Endişeleniyordu, tekrardan kötü hissedebileceğinden. Annesine yalan söylemek bir yana, Talya'yı bu kadar kötü hissettirmiş olmak, daha da acı veriyordu.

Yaptığı davranış, yapmaması gereken yanlış bir şey olsaydı bunu telafi edebilirdi. Fakat her şeyin güzel olmasından dolayı içi burkulan Talya'ya ne yapacağını bilemiyordu. Onun ailesi, kendi ailesi gibi olmadığı için teselli veremezdi ya da onu avutamazdı. Sonuçta öyle bir ailede doğmak, onun tercihi değildi ve bunu kolay kolay da değiştiremezdi. Yapabileceği sınırlı seçenekler arasında, Talya'nın bununla yaşaması gerektiği vardı. Bunu yaşarken de keza içini burkan nice şeyler göreceği de.

Talya'nın o anda anlamayacağı bir şekilde iç çektikten sonra kollarını kavuşturdu. Bazen kelimelerin bile telafi edemeyeceği şeyler yaşansa bile, Talya'yı en azından sımsıkı sarabileceğini biliyordu. Kendisine karşılık vermeyip olduğu gibi kalsa bile Utku için sorun olmazdı. Önemli olan, ağlamak istediği ve dünyaya yüzünü göstermek istemediği zaman kendi omzuna gömüleceğini bilmesiydi. Gittiği yol ne kadar dağınık ve yorucu olursa olsun, en azından bir evi olacağını fark etmesini istiyordu.

Neyse ki, düşüncelerine rağmen Talya'nın keyfi yerinde gibiydi. Kulaklıklarından akan müzik, onun kafasını hafiften sağa sola sallamasını sağlıyordu. Onun neredeyse ağzını açıp şarkı söyleyecek kıvamına bakarken, Talya'nın yüzünü sanki ilk kez görüyormuşçasına incelemeye başladı. Kötü bir sonuç bulmak istediğinden değildi ama Talya'nın davranışının sahi mi yoksa içindeki şeyin bir gizlemesi mi olduğunu çözmeye çalışıyordu. Fakat çözümleme süresi gereğinden fazla uzayınca, ona baktığını Talya'nın fark etmesi de bir o kadar çabuk oldu.

Kafasını sallamayı bırakıp etrafta çıkan ani bir sesi dinliyormuş gibi yerinde kaldığında, tek kaşını kaldırdı Talya. Başını yavaş yavaş Utku'ya doğru döndürdüğünde, Utku'nun uzun süredir izlediğini yeni fark etmişti. Az önceki dans eder haline kıyasla o an konuştuğu zaman sesi tok çıktı. ''Bana her an ağlayabilecekmişim gibi bakmayı bırakır mısın?''

Talya bunun ardından gözlerini devirerek yanaklarını içten gerdi. Uzun zamandır kendi başına bile hiç ağlamamıştı. Bunun bugün Utku'nun önünde gerçekleşmesi ve Utku tarafından yakalanması kendisi için çok utanç vericiydi.

Şu ana kadar ağlamayan Talya profili çizmekte gayet başarılı olmuşken bugün bunda gayet iyi bir şekilde başarısız olmuştu. Sonuçta her insanın göstermeyi seçtiği bir yüzü, hatta birden fazla yüzü vardı. Ağlak halini göstermek, Talya'nın göstermek istediği yüzler arasında kesinlikle yer almıyordu. Aslında göstermek istemediği bir sürü yüz varken, Utku onların hepsini görmeye ant içmiş gibi teker teker buluyordu.

Yoğun duygularına rağmen bugün durumu en azından çabucak toparladığına seviniyordu. Banyoda yaşadığı krize rağmen aile tanışmasının iyi geçtiğini söyleyebilirdi kendisine. Zira bulaşıktan sonra Utku'nun annesi, çizdiği resimleri çay eşliğinde anlatırken kendisine bunların anlamının ne olabileceğini sorup durmuştu. Annesine, her ne kadar resim psikolojisi hakkında pek bir şey bilmediğini söylese de, annesi bu konuda ısrar etmiş ve fikirlerini yine sormuştu. Bu tür şeyleri bilebileceğini aklına çoktan yerleştirmişti.