Kaybettiğim şey bir eşya değildi. Bir bileklik, bir toka, bir para. Kaybettiğim şey on altı yıldı. Şimdi her şeye yeniden başlamam isteniyordu. Hiç bilmediğin insanlarla yeniden başlamak. Kırılan bir güvenin yokmuş gibi, sanki şimdi yeniden doğmuşum...
Bu parça beni çok etkiliyor. Çok bayıldığım bir ses, parça. Kesinlikle dinleyin 🥹
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(İkra)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(İkra ve Ayşegül)
️⏳️
Saat 11.00 olduğunda Ayşegül Hanım, hazırlanmamı söylemişti. Kalkmış, geniş paça, düz kesim kot pantolonumun üstüne beyaz tişörtümü ve hırkamı giymiştim. Kısa saçlarımı sadece taramış aşağı inmiştim. İçeride İlker'in onun gelmemesi üstüne ettiği sitemleri dinlerken Ayşegül Hanımı beklemiştim. Ayşegül Hanım hakkında öğrendiğim bir diğer bilgi de bu beklemede olmuştu. Yavaştı. Çok yavaş hazırlanıyordu.
Acaba onlar da benim hakkımda bir şeyler öğreniyor muydu? Fark etmişler miydi?
Ayşegül Hanım'ın aşağı inmesiyle beraber, beraber arabaya binmiştik ve aramızdaki sessizlik gericiydi. Ben kafamı cama çevirmiş, yolu izliyordum. Sabahki bir anda saçma sapan evlilik mevzusundan sonra Tuğrul Bey ve oğulları kalkmışlardı. İlker'le de bir süre daha sarılmıştık. Sonra da Ayşegül Hanım alışverişe çıkalım demişti. Şimdi onunla aynı arabada olmak beni geriyordu. Keşke İlker de gelseydi. O en azından konuşurdu.
