Küçük yaşında büyümek zorunda kalmış, çocukluğunun katilini bitirmek isteyen bir adam. Hiçbir şeyden haberi olmayan, adalete âşık bir kadın.
Adamın içinde yanan intikam ateşi.
İntikam ateşinden kavrulan kadın.
Amansız bir hastalık... Küllerden doğ...
Selamlar hepinizeee!! Kan Gözyaşı'nın yeni bölümüyle geldikkk. Biraz geç kaldık Kavas ve Hazel'le birlikte özür diliyoruz sizden. E o zaman hemen bölüme geçelim! Oy ve yorumlarınızı bekliyorum! Keyifli okumalar dilerimmm <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7. BÖLÜM: KALP KIVILCIMI
Saatlerdir buradaydım. Yerimden bir saniye olsun kıpırdamamış, kardeşimin bir bebek gibi göğsümde uyumasına izin vermiştim. Düzenli nefesleri tenime çarpıyordu ancak rahatsız olmuyordum, askine huzurluydum. Uzun zamandır ilk defa tüm kaslarımın gevşediğini ve zihnimdeki seslerin susttuğunu hissediyordum. Tamamlanmıştım bir nevi. Diğer yarım kalbimin tam üstündeydi. Bu durumda nasıl tam hissetmezdim?
Tüm bu huzurumun yanı sıra kalbimin üzerindeki ağırlık yerini koruyordu. Bakışlarımı Artemis'in bileğine çevirdim. Sıkıntıyla soluyup yeniden huzurla uyuyan kardeşimin çehresine döndürdüm yeşillerimi. Ölmek istediğini söyleyişi hâlâ kulaklarımdaydı. Zehirli cümlelerin dudaklarının arasından firar edip kanıma aktığı an zihnimde capcanlıydı. İnanmak istemiyordum. Onu görmeyip, sesini duymayıp yıllarca babamın prensesi olarak yaşadığımı kabullenmek istemiyordum. O benim ikizimdi, onun duvarlarının ardını nasıl görmezdim?
Yeniden derin bir iç çekip dudaklarımı sarı saçlarının üzerine bastırdım. Daha sıkı sardım bedenini, başını göğsüme bastırdım. Yavaş yavaş saçlarını okşadım, yumuşak tutamların parmaklarımın arasından kayışını izledim. Tekrar ve tekrar... Bu döngü Artemis uyanıncaya kadar devam etti.
"Hazel?" dedi başını yukarı doğru kaldırdığı sırada.
"Buradayım." dedim saçlarını okşamaya devam ederek. Uyku mahmuru gözleriyle bana baktı. Kısık yeşilleri yeşillerimi bulduğunda gülümsedim.
"Rüya değil?" Başımı iki yana salladım. Bu tatlı hâli içimi ısıtmıştı.
"Değil," Saçlarını seven elim yanağına indi. Yavaşça okşadım pürüzsüz yanağını. "Buradayım." Başını salladı yavaşça, ardından yeniden yerine yerleşti. Kollarını iyice sıklaştırdı.
"Sana dokunmayalı uzun zaman olmuştu." dedi sessizce. "Özlemişim." Buruk bir tebessüm yer edindi dudaklarımda. Sahi, kaç yaşındaydık en son sarıldığımızda? Beş, altı? Kalbim sızım sızım sızladı. Sorumun üzeri kırmızı kalemle çizildi ve yeniden düştü zihnime. Sahi, babam ne zaman başlamıştı Artemis'in hayatını karartmaya? Kaç yaşında yıkmaya başlamıştı tüm hayallerini?
"Sana ne yaptı?" Kısa süren sessizlik, benim sorumla son bulduğunda Artemis'in bedeninin kasıldığını hissettim. Sorum onu rahatsız etti, belki de yaşadığı o katlanılamaz anlara götürdü.
"Bize çok şey yaptı, Hazel." dedi düz bir sesle. Oysa o düz sesinin ardındaki kırgınlık kırıntıları anlaşılıyordu. "Sana bunları anlatmayacağım. En azından şu an, bunlar hakkında konuşmayacağım seninle."
