AFRA

1.Bölüm

"afra hanım yüzde 99 zafer ZAMİR'in kızıdır" dedi doktor.

Annem umursamaz gözlerle bana bakıyordu.

Annem fazla soğuk ve umursamaz bir kadındır.

Annem konuşmadan odadaki adam lafa atladı.

Öz babam.

"Ben kızımı istiyorum. Bunca yıl ondan ayrı kaldım." Dedi itiraz kabul etmeyen sesiyle.

"Al senin olsun!" Dedi üvey babam mutlulukla.

Bu hali karşında tepki bile vermedim.
Alışkındım istenmemeye.

Üvey Babam ve üvey annem birlikte dışarı çıkarken arkalarından bakmakla yetindim

Odada öz annem, öz babam ve ben kalmıştık.

"Ben çağla kızım." Dedi dolu gözleriyle.

"Afra." Dedim sakince.

"Ben zafer kızım." Dedi adam.

"Ben hiç rahatsızlık vermem. Varlığımı fark etmezsiniz bile. Ama eğer beni istemezseniz on sekiz olduğum da giderim." Dedim mahçup sesimle.

Bana bakmak zorunda değillerdi.

"Ne rahatsızlığı kızım ne diyorsun sen? Bizim kızımızsın sen, babanda bende seni çok merak ediyoruz senin bizimle kalmanı istiyoruz kuzum. Bir daha duymayacağım rahatsızlık falan." Dedi gülümseyerek.

...

"Yalan söylüyor afra anlamıyor musun?"

"Ama öğretmenim beni sevdiğini söyledi."

"Sevmiyor. Sadece yalan söyledi. İnsanlar sana hep yalan söyleyecek. Seni sevdiklerini söyleyecekler ama asla sevmeyecekler. Hiç bir zaman istenmeyeceksin."

Sahi bunlar sekiz yaşında bir çocuğa söylenecek şeyler miydi?

Bende kafamı salladım.

Sevmeyeceklerdi beni.

"Hadi kızım arabaya geçelim." Dedi çağla hanım.

Kafamı salladım ve hastaneden çıktıp arabaya bindik.

"Abilerin seni çok merak ediyor. Aynı bana benziyorsun." Dedi sevinç dolu sesiyle.

"Abilerim mi?"

"Evet 4 tane abin var. Ama korkma hepsi çok iyidir seni çok sevecekler emin ol." Dedi.

"Kızım nerden sana benziyor? Aynı babası. Gözlerini bile benden almış!" Dedi gülerek Zafer bey.

"Zafer kızın gözü yeşil seninki kahverengi! Benim gibi zümrüt yeşili gözleri var kızımın." Dedi gülerek.

Benimde gülmeni bekliyorlardı. Ama ben tepki vermeyince çağla hanım üzgünce kafasını cama yasladı.

Amacım kimseyi üzmek değildi. Ama ben yaşadıklarımı atlatamıyordum.

Yapamıyordum. Ne kadar çabalasam da geçmişin izlerini silemiyordum.

...

Arabanın durması ile kafamı kaldırdım.

Büyük bir evin önünde durmuştuk. Lüks bir evdi. Gerçi zengin oldukları her hallerinden belliydi.

Ama önemi yoktu. İnsan olamadıktan sonra paranın ne önemi vardı?

Hepimizin indiğimizde çağla hanım belimden tutarak beni kapıya yönlendirdi.

Kapıyı 50'lili yaşlarda bir kadın açtı.