AFRA

28.Bölüm

Normalde bölümü bugün atmayacaktım haftaya atacaktım ama dedim yazmışken atayımmm

💖

"Neredesin afra?"

Ellerimle kulaklarımı kapattım.

"Buldum seni!" Başımı kaldırdım ve korkuyla ona baktım.

"Lütfen. Yalvarırım."

Kollarımdan tutarak beni ayağa kaldırdı.

"Hayır. Hayır. Lütfen!"

Dudaklarını boynuma bastırdı.

"Güney yapma!"

"Şşt. O gün senin yüzünden yarım kalmıştı."

Omzuna, koluna vuruyor, durması için yalvarıyordum.

"Bana bunu yapamazsın..."

"Annecim uyan!"

"Dokunma. Güney yalvarırım."

Sarsılmamla gözlerimi açtım.

ÇAĞLA'DAN

Kızım gözümün önünde mahfoluyordu. Ve benim elimden hiçbir şey gelmiyordu.

Kocam yoğun bakımdaydı ve benim elimden yine hiçbir şey gelmiyordu.

Kötü bir anne mi, yoksa kötü bir eş miydim?

Yetersizlik hissi beni yiyip bitiriyordu. Ne iyi bir anne ne de iyi bir eş olabilmiştim.

Kızım her gün daha da kötüye gidiyordu. Ve benim yüzümdendi.

Kızımın yaşadıklarının nedeni bendim.

Yavaşça kapıyı açtım ve afra'nın odasına girdim. Yıllardır ayrı kaldığım kızımın odasına.

Odada ki bütün camlar açıktı ve oda buz gibiydi.

Hızlıca camları kapattım. Afra'nın yanına gittim ve üstünü örttüm.

Kendi kendine bir şeyler söylediğini fark ettim.

"Lütfen."

"Kızım." Dedim ve yavaşça omzuna dokundum.

"Lütfen yalvarırım."

Kabus görüyor olmalıydı. Koluna tekrar dokundum.

"Annecim aç gözünü, kabus görüyorsun."

"Dokunma güney yalvarırım."

Duyduğum şey yıkılmama neden oldu.

Onu sarstığım da gözlerini açtı.

Gözünü açtığı anda ağlamaya başladı.

"Anne." Dedi zorlukla.

"Annem." Sıkıca sarıldım ona. Duymaya bile dayamamadığım şeyleri yaşayan kızıma sıkıca sarıldım.

"Dayanamıyorum. Rüyamda bile beni rahat bırakmıyor anne." Dedi ağlayarak.

Cevap veremedim. Boğazımda oluşan koca yumru ile kendimi sıktım.

Ben bu olanlara engel olamamıştım, nasıl bir anneydim ben?

Sırtını sıvazladım.

"Geçecek annem."

"Geçmiyor anne, geçmiyor."

Öyle içli ağlıyordu ki içimden bir şeyler kopuyordu.

"Ben mutlu olamayacak mıyım?" Dedi benden ayrılarak.