AFRA

12.Bölüm

    Bazen hissetmek bilmekten ötedir.

Oy atıp öyle geçelimm

....

2 Ay önce

"Ne demek yaşıyor zafer!"

Çağla hanım sinirle kendini koltuğa bıraktı.

"Baba sen ne dediğinin farkındasın değil mi?"

Evdeki herkes babasına hesap sorma peşindeydi.

Çağla hanım sinirle kocasının üstüne yürüdü.

"BEN SÖYLEDİM SANA! YAŞIYOR KIZIMIZ ÖLEMEZ ZAFER DEDİM! İNANMADIN BANA!"

Zafer bey hiçbir şey yapmadı. Sessizce döktü gözyaşlarını. Karısı ise bütün hırsını almak istercesine vuruyordu kocasına.

"hissettim ben! Ölemez dedim sana! Dinlemedin beni! Aldılar onu bizden dedim! Sen inanmadın bana!"

"Özür dilerim." Dedi Zafer bey sessizce.

Eğer karısını dinleseydi belki hiçbir şey böyle olmazdı.

"Anne sakin ol." Araf göz yaşını silerek annesinin koluna dokundu.

"dokunma Araf dokunma! Benim kızım ne haldedir şimdi? Yıllarca ne yedi ne içti, nasıl yaşadı! Belki bir şey yaptılar kızıma?! Benim için nasıl rahat edecek?! Yıllarca onun acısı, hasreti ile yandım ben! Kaç kere söyledim! Benim evladım ölemez dedim! Kimse dinlemedi beni!" Ağlayarak haykırıyordu herşeyi.

"Özür dilerim çağla." Zafer bitmişlik hissi ile koltuğa oturdu.

"Özür dileme zafer! 17 yıl! Tam 17 yıldır benim içimdeki yangın sönmedi! Allah'ın her günü acaba benim kızım yaşasaydı nasıl olurdu diye düşündüm! Yazık değil mi zafer? Bu kadar acı çektik. Sana elli kere söyledim. Bir kere baksaydın öğrenecektik yaşadığını."

Zafer beyin her bir damla gözyaşı pişmanlıkla akıyordu. O zamanlar karısının üzüntüden böyle söylediğini düşünüyordu. Üstelik kardeşi Haluk afranın ölü bedenini zafere göstermişti. Afra yaşıyorsa gösterdiği ölü bebek kimdi?

"Haluk bana cesedini gösterdi! Nasıl inanmayacaktım!? Beni de düşün çağla! Çok mu kolaydı! Benim içinde zordu! Dokunamadım bile ona! Yüzünü bile göstermediler!" Zafer bey daha fazla dayanamayarak ağlamaya başladı. Koskoca adam hüngür hüngür ağlıyordu.

Çağla hanım ne yapacağını bilmiyordu. Kocasının üstüne fazla gitmişti.

Kızının ölümünden sonra onu ilk kez ağlarken görüyordu. Zafer bey genellikle herşeyi içine atardı. Karısına bile belli etmezdi.

Çağla hanım Zafer beyin yanına giderek elini sırtına koydu.

"Zafer. Zafer'im."

"Dayanamıyorum çağla. Yüzünü bile göstermediler. Ben kızıma sarılmamışım, ben her seferinde boş bir mezar taşına sarılılmışım."

Zafer bey karısını kendisine çekerek sarıldı. Kızlarının yokluğu onları epey bir yaralamıştı.

"Alacağız değil mi kızımızı?"

"Alacağız."

....

"Aç mısın abim?" Ayaz iki saattir başımda durmuş aç mısın diye soruyordu.

"Değilim cidden aç değilim."

Acıkmıştım. Aklım hala orada bıraktığımız dönerde idi.

"Bekle bakalım. Ben senin ne istediğini bilirim."