Whispers of the Ethereal Threads (𝓦𝓱𝓲𝓼𝓹𝓮𝓻 𝓢𝓮𝓻𝓲𝓮𝓼 #1)

PROLOGUE

They see grace. They see poise.

I am perceived as a refined figure, with a soft and calm presence. My small smiles and gentle fluttering of eyelashes make others see me as vulnerable. Nakikita nila ako bilang isang prinsesang laging nangangailangan ng proteksyon, at kasama.

Masyado lang talagang hindi makabasag-pinggan ang mukha at kilos ko. Kaya naman ganoon na lamang ang turing ng iba sa akin.

However, some interpret my compliance as an opportunity to exploit, and some make use of my openness. I can hear the murmurs and laughter about my supposed innocence, but I let their mockery only affect me on the surface.

Huminga ako nang malalim at lumabas ako sa aking silid para magpahangin dahil maganda rin ang gising ko kanina.

The grand doors of the royal palace swing open. Turning gracefully, I glimpsed the presence that followed my every step— the royal guards, their armor caught the sunlight as they moved silently behind me.

"Captain Rudj, it's okay, I'll just walk around. No need to accompany me."

"But, Your Highness, we-"

Pinutol ko ang sasabihin niya. Nginitian ko sila isa-isa, humakbang nang dalawa pa para mas marinig nila ako.

"It's not like I might be kidnapped here without your presence. In fact, this is our territory. No one will try because it means they are plotting a rebellion."

Mahina lamang ang boses ko kaya kinailangan ko pang lumapit. Lahat sila ay nakatungo at hindi ako tinitingnan sa mga mata.

Captain Rudj maintained his composed demeanor. "Understood, Your Grace. Ngunit ang mga banta ay maaaring lumitaw mula sa mga hindi inaasahang lugar, Mahal na Prinsesa. We have a responsibility to predict and counteract them."

I nodded, understanding the gravity of their commitment. "Very well, Captain. Ngunit nais ko talagang mapag-isa at kung may kailangan ako, tatawagin kita agad. Sa ngayon, pagbigyan mo muna ako sa munti kong pabor," sambit ko habang may masuyong mga ngiti sa aking labi.

After a moment's contemplation, Captain signaled to the guards.

"Maintain a discreet perimeter. Her Highness shall call if she requires our presence."

As they adjusted their positions, I smiled appreciatively. "Salamat, Captain." Nakakaunawa silang tumango at yumuko.

"Your Highness, If you require our presence, a single call, and we shall return." Sabay sabay silang tumalikod at naglakad papalayo.

That's one of what I'm talking about. Alam kong tungkulin nila 'yon dahil isa akong prinsesa at kailangan kong tiisin itong turing ng lahat sa akin.

They see me as a fragile princess. Hindi kayang lumaban at madaling apihin. Na iiyak na lang kaagad sa isang tabi sa walang kabuluhang bagay.

Yeah, I mean that's me. I chuckled mischievously.

I strolled along the neat pathways as the scent of blooming flowers filled the air, their petals swaying gently with the wind.

Tumigil ako nang ilang minuto para magmumuni-muni. Habang paalis na ay bigla akong nadulas. Nakita ko na lamang ang isang balat ng isang saging na alam kong ito ang sanhi ng pagbagsak ko sa damuhan.

Napansin ko ang anak ng isa naming kawal na ang sabi niya ay kaibigan niya raw ako, humahagikhik sa likuran ko. Sa totoo lang kanina ko pa siya napapansin sa gilid ng mata ko habang naglalakad. Nang nakita niyang nakatingin na ako sa kaniya, tumigil ito sa nakakairita niyang tawa.

"Princess Izaya, tulungan ko na po kayo," saad niya at nagmamadaling lumapit sa akin.

Tumayo ako at hindi ko na hinayaang tuluyang makalapit pa siya. Binigyan ko siya ng isang malamyos na ngiti.