Whispers of the Ethereal Threads (𝓦𝓱𝓲𝓼𝓹𝓮𝓻 𝓢𝓮𝓻𝓲𝓮𝓼 #1)

CHAPTER 22

Sa likod ko ay si Yshid na hindi pa rin kumikilos. Ang matalim niyang tingin ay nanatiling nakatutok sa akin.

Habang papalayo ako, patuloy na naroon si Yshid, kalmado ngunit seryoso na ang mga mata. Ngunit sa puntong ito, walang ibang magagawa kundi ang magpatuloy.

Pinilit ko pa ring magpigil, at tumigil sa pagtitig.

Habang nagpapatuloy ako sa mabilis na pagpapatakbo sa kabayo, naalala ko ang ginawa ko kay Seliv. Hindi ko siya pinatay— alam ko na hindi ko kayang gawin iyon. Pinadaan ko lang ang punyal sa aking palad at doon dumaloy ang dugo kanina. Iniwasan kong makapinsala sa kanya at magkasugat si Seliv, ngunit sapat na iyon para magmukhang siya ay nawalan ng buhay.

"Please, I just have to do this. Don't worry, I'll be safe," sabi ko sa kanya, ang boses ko'y halos hindi marinig sa hangin.

Hindi ko na narinig ang kanyang sagot. Siguro'y wala na rin siyang lakas upang magsalita, o baka napag-isipan niyang sundin ang plano ko.

Napahigpit ang hawak ko sa tali ng kabayo bago ako napatingin sa aking palad. Medyo napalalim ang hiwa ko, kaya't tinali ko ang telang pinunit ko kanina mula sa aking dress. Inalis ko ang paningin ko roon bago pabilis nang pabilis ang patakbo sa kabayo.

I really make decisions quickly.

Mas mabuti pang hindi sila madamay sa problema ko.

They only want my head. If I die, I was ready for that before. But now, I'm not so sure.

I know that Yshid and his men are fearless, but our kingdom has the best battalion, the one my king father has built.

Once I have everything sorted out, I will go back and find them. They deserve a peaceful life, not the chaotic life I have now.

I can't afford to lose Yshid. I can't bear to see him hurt.

Sa kabila ng lahat ng iniwasan ko, siya ang tanging tao na nagbigay sa akin ng pakiramdam ng pagiging buo, ng pagkakaroon ng lugar sa mundong puno ng kaguluhan at panunuya, sa kabila ng pagiging inosente ko na kinikilala ng karamihan.

Kung mawala siya, ano na lang ang matitira sa akin?

Hindi ko kayang magulo ang buhay niya. Hindi ko kayang pabayaan siyang magdusa sa mga bagay na hindi niya ginusto, at hindi ko kayang maging sanhi ng kanyang pagkatalo.

Gusto ko sanang makapaglakbay s'ya nang tahimik, makapaglakbay sa mga iba't ibang kaharian, hindi bilang isang target ng galit, kundi bilang isang tao na malaya.

But the challenges that come our way, I can't accept losing him in my life— hindi ko na kayang magpatuloy nang wala siya. Hindi na katulad ng dati, na kahit pa ang mundo ay tila sumabog sa paligid ko ay kaya kong magpatuloy mag-isa.

Ngayon ay iba na. Iba na ang nararamdaman ko.

And I can't afford to lose him in all of this. His presence is the only thing that keeps me grounded, the only thing that makes sense in a world that feels so out of control. Without him, I don't know how I would keep going, not when he's the one person who truly understands me, who makes everything a little more bearable.

He respects my privacy when I'm not yet ready to open up. He's there, ensuring that his presence alone is enough.

"I will end this myself, baby. Just wait for me," I whispered, my voice is steady despite the storm of emotions swirling inside me. I knew it wasn't going to be easy, but I also knew that this was the only way. No one else could handle this but me.

I looked back one last time, feeling the heavy weight of my decision. His eyes showed both worry and trust. Fortunately, he didn't follow and instead stopped his companions. This time, he allowed me to do what I wanted to do... again.