Whispers of the Ethereal Threads (𝓦𝓱𝓲𝓼𝓹𝓮𝓻 𝓢𝓮𝓻𝓲𝓮𝓼 #1)

CHAPTER 26

Napansin kong hindi man lang nila inaalintana ang kalagayan ko. Kanina pa ako nakatayo rito, nakaposas, duguan, at pagod na pagod ngunit tila wala silang pakialam.

In their eyes, I was nothing more than a possession, something to be passed around, discussed, and decided upon without ever hearing my own voice.

They were all busy discussing the agreement of my future, one that I couldn't even object to. Wala rin namang saysay ang pagtutol ko dahil dito ay walang halaga ang boses ko.

Si Uncle Ardian at ang hari ay patuloy sa pagtalakay ng kung anumang kasunduang tila matagal na nilang pinagplanuhan, habang si Prince Reuben naman ay nakangiti lang, puno ng kasabikan. Parang isang batang hindi makapaghintay sa kanyang bagong laruan.

Napapikit ako ng mariin. Ramdam ko ang bigat ng bakal sa aking mga kamay, ang kirot sa bawat galos sa aking balat, at higit sa lahat, ang panghihina ng aking katawan. Kanina pa ako nakatayo rito, hindi man lang nila ako inalok ng upuan, hindi man lang tinanong kung nakakayanan ko pa.

Isang pilit na ngiti ang sumilay sa aking labi. "Prince Reuben... dapat ding matuto kang hindi lahat ng gusto mo ay makukuha mo," pang-aalaska ko rito.

Nanigas ang kanyang panga. Alam kong hindi niya nagustuhan ang sinabi ko. Pero wala akong pakialam.

Muling tumingin sa akin si Prince Reuben, at sa isang iglap, nagbago ang ekspresyon niya mula sa pilit na amusement tungo sa hayagang inis. Kita ko ang pagdilim ng kanyang mga mata, ang pag-igting ng kanyang panga, at ang unti-unting pagtaas ng kanyang kamay.

Alam ko ang susunod niyang gagawin.

Mabilis siyang humakbang palapit, at kasabay noon, bumilis din ang pagtaas ng kamay niya, handa na siyang sampalin ako. Kita ko ang pwersa sa bawat galaw niya, ang determinasyon niyang iparamdam sa akin ang  pagkainis.

Pero bago pa man lumapat ang kanyang palad sa aking pisngi, umatras ako.

Napangiwi ako nang dumaan ang matalim na hapdi sa aking katawan sa bawat kilos ko.

He didn't touch me, but I could feel the desire in his stare. His smirk grew wider, as if he liked seeing me hesitate.

"I am just kidding you, I do not intend to lay a hand on you." Tumawa pa siya nang mahina na parang may sariling mundo. "Takot ka sa'kin?" he asked, amused.

I swallowed hard. "No," I said, though my voice was shaky.

"Sinungaling," he whispered, stepping closer. "Nakikita ko sa mata mo."

Napakuyom ako ng kamao. "Stay back," I warned, but my voice wasn't firm.

He chuckled. "You're shaking," he said. "Do I make you nervous?"

Yumuko ako, mahigpit na niyakap ang sarili. Nagsimulang manginig ang aking balikat, mahina akong napahikbi.

Tahimik ang buong silid. Alam kong pinapanood nila ako. 

"Are you expecting sympathy?" he continued.

Nanginginig akong napalunok. My body screamed at me to move, to run, but my legs remained frozen... and chained.

Prince Reuben sighed, almost bored, but there was something else in his tone, something dangerous... something possessive.

"You're wasting your time with all that shaking and crying. It's pathetic, really." Lumakad siya palapit, tumutunog ang kanyang mga bota sa malamig na sahig. "You act fragile, but I see through you. You wouldn't be here if you weren't worth breaking."

Worth breaking...

My breath hitched. A cold chill ran down my spine.

Then, suddenly, he chuckled. A deep, knowing sound that made my stomach twist. "And yet..." His smirk remained, but his eyes darkened, roaming over me in a way that made my skin crawl.