Whispers of the Ethereal Threads (𝓦𝓱𝓲𝓼𝓹𝓮𝓻 𝓢𝓮𝓻𝓲𝓮𝓼 #1)

CHAPTER 6

“This is thrilling,” I murmured.

Hindi ko maikaila ang kilig na nararamdaman ko tuwing nakikita ko siya— ang misteryosong lalaking may pilyong ngiti, at maging ang malamig nitong ekspresyon.

Para bang ayokong pumikit mula nang makita ko ang kanyang kaakit-akit na mukha.

Just then, it hit me like a ton of bricks. "Oh, great," chuckled sarcastically, shaking my head. "I guess I'm attracted to a criminal now. That's just perfect." I whispered softly.

I may be a criminal, but I only retaliate against those who have wronged me.

Nakapangalumbaba ako habang nakatingin sa lalaking payapang natutulog. Nakapatong ang isang braso nito sa mga mata nya. Pansin kong nakakunot ang noo nito na tila may kaaway sa panaginip. Napabungisngis ako.

Ang gwapo.

I couldn't ignore the pull I felt towards him, despite his claims of being a thief and a killer.

"Forgive my rudeness. What do you need, milady? Go sleep and let me rest." Bumasag sa katahimikan ang kanyang tinig, malamig talaga sa pandinig.

Ang akala ko ay tulog na sya. Nagulat na lamang ako nang bigla itong magmulat. Nakatingin ito nang diretso sa akin.

Napakurap ako sabay umiling sa kaniya. "Nothing, I'm just curious," matamis na ngiti ang iginawad ko sa kaniya matapos matauhan.

I said nothing but it's not about what I need. Instead, I want him.

Umiling siya ng bahagya, may naglalarong ngisi sa kanyang mga labi. "Curious of what? The life of a thief? A killer?"

Malalim siyang huminga, at tumingin sa lupa bago muli itong tumitig sa akin. "You're too naive," mahinang bulong niya nang bahagya pang umiling.

"Nah, so innocent for me. You can't survive in this cruel life," dagdag pa nito.

"Try me. I can," mariin at taas-noo kong turan sa gwapong lalaki na ito.

Mataman niya akong tiningnan, at sinalubong ko ang kanyang titig nang diretso. Hindi ko alam kung talagang tinitingnan niya ang aking mga labi dahil mabilis niyang pinasadahan ang buong katawan ko.

"I doubt you can," sagot niya.

"I'm not—"

"Enough!" napasimangot ako dahil pinutol nya ako sa pagsasalita. Muli syang pumikit at nagpatuloy sa pagsasalita. "I expect you won't be here tomorrow. I've done my part in helping you. You're not even my responsibility," he said, his voice tinged with a hint of finality.

I couldn't help but frown slightly at his words. I am gorgeous enough for him to just dismiss me like that.

Lumapit pa ako sa kaniya at sinubukang hawakan ang buhok nya. Kaunting hibla lang ang nahawakan ko ay naramdaman ko na ang mabilis nyang braso na umagaw sa kamay ko.

I mentally rolled my eyes. Gwapong madamot!

Para buhok lang.

Buhok... Buti na lang nagagawa kong ibahin ang kulay ng buhok ko at may manipis pa ring telang nakabalot dito magmula no'ng kahapon.

Sa tingin ko ay hindi nya naman ito ginalaw. Transparent ito kaya naman kita pa rin ang itim kong buhok.

Sapat na ang tela para sa sinuman ang may naising humawak dito at hindi sila tumilapon kung saan.

Nakaupo na sya at mabilis kinabig ang bewang ko. Naramdaman kong humigpit ang kapit nya rito. "You're so persistent, milady" he said through gritted teeth, his eyes roaming over my face. His jaws clenched as if restraining anger.