Whispers of the Ethereal Threads (𝓦𝓱𝓲𝓼𝓹𝓮𝓻 𝓢𝓮𝓻𝓲𝓮𝓼 #1)

SPECIAL CHAPTER - Part 1

Fros' POV

I stared at my hand, playing with it for a moment.

But I prefer to play with people.

I was deep in the forest, not far from the kingdom. My right hand was frozen solid, ice spreading like veins under my skin. I didn't feel pain. I never did. It was a natural magic.

Isang manipis na ulap, mas madilim pa sa dilim ang umiikot sa aking kamay. Hindi ito karaniwang hamog na nalilikha ng temperatura. This one moved with intent. Black mist, a cursed anomaly born out of me. I shaped it into a figure - a man, tall, faceless, almost formless.

It was built from illusion. Like a trick for the weak-minded. Something I could use to manipulate or mimic if I wanted.

Then I blew on it, releasing it into the wind... and it vanished.

My lips lifted into a grin. Unti-unti iyong lumaki nang may maramdaman - unfamiliar heartbeats. Faint and rapid. Napalingon ako sa direksyon ng palasyo. Tumibok ang malamig kong dugo. Napakagat ako sa ilalim ng labi at tuluyang nagpakawala ng mahina ngunit malutong na tawa.

Something's wrong. Interesting.

Sa isang kisapmata, binalot ako ng malamig na hamog na parang ahas - hinihila ako sa hangin, sa pagitan ng oras, sa kaluluwa ng kagubatan hanggang sa tumigil ako sa labas ng aming tahanan.

Inikot ng mga mata ko ang paligid ng bulwagan.

Tahimik at walang tao. Wala ang mga tagapaglingkod - araw nila ng pahinga, utos ni ina. Isang araw na pahinga.

Tahimik akong gumalaw sa pasilyo, mariin ang bawat pandama ko. Pagkatapos ay nakita ko sila - ang aking pamilya. Si ina, si ama, at ang nakababata kong kapatid, nakatayo nang mahinahon sa main hall.

Sa harap nila ang mga kalaro ko. Mga bandido. Mga nilalang na mukhang nanalo. Nakangisi at may hawak na mga espada. They didn't see me. I was right there, still, cloaked in mist. Watching.

Idiots.

Itinaas nila ang kanilang mga sandata, nakatutok sa puso ng pamilya ko. Tahimik lang akong nanonood, malamig at walang emosyon, habang tumagos sa pamilya ko ang mga talim sa balat - o sa akala nilang balat.

But the instant before impact, I froze my family's hearts.

Their hearts froze the moment the swords struck. Crystalline ice encased each one, locking them in a state between breath and death. Deep inside, from cell to soul, suspended in time. A state between death and dreaming.

Sumunod ang mga talim - mabilis at nakamamatay. Dugo ang kumalat sa paligid. Isang bagay lang ang sigurado, hindi na sila humihinga. Hindi na humihinga ang pamilya ko.

Mahina akong napatawa, hinaplos ng hinlalaki ko ang ibabang labi. Mga hangal... Nasasabik ako muling makita ang mga kalaro ko.

Morons. They even dared speak that disgusting line.

"Hanapin natin ang panganay. Walang ititira."

I raised an eyebrow. My grin widened.

Fucking morons.

They walked away triumphantly. I silently stepped out from the shadow. I approached the fallen figures of my family. Isa-isa ko silang binuhat.

I took them upstairs, laid them down on clean sheets, pulled blankets over them like a child tucking in his dolls. There. Peaceful.

Like nothing happened.