Whispers of the Ethereal Threads (𝓦𝓱𝓲𝓼𝓹𝓮𝓻 𝓢𝓮𝓻𝓲𝓮𝓼 #1)

CHAPTER 30

Wala nang natira. No one followed. No one stopped me.

Pinilit kong idilat ang aking mga mata kahit sobrang bigat na ng pakiramdam ko. Every step felt like dragging my body through an endless nightmare. Sobrang sakit.

Ang araw ay mataas na sa langit, pero parang hindi ko maramdaman ang init nito. My body felt numb, bawat sugat, bawat galos— ramdam ko pa rin ang hapdi.

Pinilit kong ipagpatuloy ang paglalakad. My legs were weak, nanginginig sa sobrang pagod. Ang mga sugat sa likod ko ay sariwa pa rin, parang naglalagablab sa sakit. My lips were cracked, my cheek swollen, and my whole body ached as if every bone inside me had been shattered. Ramdam ko ang hapdi ng bawat sugat sa likod ko, sariwa pa rin, dumidikit sa punit-punit kong damit.

But I had to keep moving.

Kahit anong bigat ng katawan ko, kahit nanginginig na ang mga kamay ko, kahit parang gusto ko nang bumagsak.

Malayo na ako sa kaharian namin, sa piitang naging impyerno ko... sa mismong kaharian namin. Every step felt like breaking free from the chains na matagal akong ginapos.

The sound of crickets and distant birds were the only voices around me. Wala na ang sigaw ng mga kawal. Wala na ang tunog ng latigo.

Pumikit ako saglit, trying to swallow the pain.

Amoy dugo pa rin ako. My hair was sticky with sweat, my clothes damp with both blood and dirt.

Sa hindi kalayuan, may isang malaking puno. Matanda na ito, at matayog.

Doon ako bumagsak.

Habol ang hininga, ni hindi ko na kayang ipikit ang mata ko nang hindi ramdam ang sakit ng buong katawan ko. My muscles were screaming, my bones felt like they were turning to dust.

Breathing heavily, I stared at nothing. The exhaustion, pain, and everything I had lost finally crashed down on me.

Tears slid down my cheeks before I even realized it.

Pumikit ako at huminga nang malalim.

Pero kahit ilang minutong pahinga, hindi maaari. Time mattered. The moment I let my guard down, the real enemy could catch up.

I could heal myself, yes... but in this state? If I used my abilities now, siguradong magco-collapse ako, at iyon ang pinaka-ayaw kong mangyari. I had no choice but to keep going.

I had to reach home... I had to reach Yshid.

Nangilid ang luha ko sa pag-alala sa kanya.

I wanted to tell him everything. I wanted to let him know what happened, to feel his presence, his warmth just for a second— just enough to remind myself why I was still fighting.

Napakapit ako sa ugat ng punong sinandalan ko. Just a few seconds. Just a little more.

Then I'll stand again.

I'll walk.

After just ten seconds, I forced myself to stand and walk again.

Ramdam ko ang hapdi ng mga paa ko. Each step felt like stepping on burning coal. Napatingin ako sa kanila, puno na ng galos, nangingitim na ang ilang pasa, at may maliliit pang sugat na dumudugo pa rin. Wala na akong suot na pangpaa, kaya ramdam ko ang gaspang ng lupa, ang matatalim na bato na tila nananadya sa bawat hakbang ko. Hindi ko na naisip pang magsuot noon.

Napakagat ako sa labi ko, pilit nilalabanan ang sakit, pero agad din akong napangiwi. Nakalimutan kong may hiwa rin iyon mula sa sampal, at ramdam ko ang hapdi ng sariwang sugat.