bakışlarım mavi gökyüzünü süsleyen bayrağa değdi. biz bu vatan için yaşadik bu vatan için şehit olacağız. bu gökyüzünü süsleyen bayrağın rengine renk katacağız. dağları ayak seslerimiz inletir, gökyüzünü şerefli kanımız süsler, adımız düşmani korkut...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
25. Bölüm: en zor bekleyiş
YAZAR
Bazı bekleyişler en zor olanlardır. Geleceği belli olmayan, sonunda hüzün olacağı düşünülen bekleyişlerdir. Bir kişiyi beklemek zordur, birden fazla kişiyi beklemek en zor olanıdır.
Ameliyathanenin önünde kalabalık giderek azaliyordu. Geriye sadece gerçekten bekleyenler ve sevenler kalmıştı. Yorgun bedenler, durmayan gözyaşları, giderek artan korkular, kaybetme korkusu sarmış bedenleri
Vera, Mir Yalım, İrfan, Hakan, Agid, Gökay ve Halil ameliyathanede yaşam savaşı verirken dışardakiler de onlarla beraber yaşam savaşı veriyordu.
Asker olmanın en kötü yanı buydu, giderken onlarla ölen ruhlar birakacaklardı arkalarında, kim bilir belki de dayanamayıp ölenler ve intihar edenler olacaktı. Şehid olmak her askerin hayaliyken, en yakınlarının korkusu olmuştur. Giderlerse geride kalan hayatlar ne olacak? Nice analar- babalar, çocuklar, eşler ne olacak hepsine, gerçekten de dedikleri gibi hayatlarına kaldıkları yerden devam edebilecekler mi? Unutabilecekler mi?
***
Burcu hastane koridoruna girip amelyathaneye ilerledi. Ayakları ne kadar geri adım atmak istese de o hep ileriye doğru adım attı. Kardeşi dediği kız, sevdiği adam ve dostları içerdeydi. Her adımında nefesi daralıyordu.
"Neden bir haber yok "Burcu yengesine dönüp konuştu.
"Daha çok bekleyeceğiz büyük bir ihtimal ama merak etmeyin en iyi doktorlar içerde şuan" daha fazla konuşmadı. Verdiği teselli kendisini bile tatmin etmezken daha fazla konuşma gereği duymadan sustu.
İçinden Hakan'a onu sevdiğini söylemediği için çok pişmandı.
'Keşke, keşke söyleseydim, ya ona bir şey olursa' korkusuyla yüreği çarptı.
Hakan'a çok saçma nedenlerle trip atmıştı. Hepsi için çok pişmandı. Zamanı geriye alabilmek için her şeyi yapardı ama nafile, zamanı kimse geriye almazdı.
Yorgunluktan kapanmaya hazır olan gözlerini, zorlukla açmaya çalışıyordu. Uyumamalıydı eğer birine bir şey olursa- düşüncəsinin devamını kafasından silip attı.
Herkes bir köşeye dağılmıştı. Ameliyathane kapısının hemen önünde Çilen yere çökmüş sessizce ağlıyordu.
Hayatı boyunca birçok kişiyi kaybetmişti. Şimdi tekrar birini kaybetmek istemiyordu. Hayatındaki önemli insanlardan biriydi Halil onun için,
