ATEŞİ GÖRDÜM +18

Bölüm 32 "KARANLIKTAN ÇIKAMAMAK"

AYAZ

     Kulaklarım uğulduyor başım deli gibi dönüyordu. İçimdeki tarifsiz acı beni yaşadıklarımın gerçek olmamasını dileyeceğim kadar çoktu. Kollarımda kanlar içinde, bilinci kapalı yatan bu dünyalar güzeli kız. Aldığı kısık nefeslere rağmen neredeyse ölmüştü. Ben ileri geri sallanırken etrafımda olan biteni hiç ama hiç takip etmedim. Yaptığım tek şey daha yeni kavuştuğum, bu küçük kıza sarılmaktı. Gözlerimden akan yaşlar ve bağırışlarım kimsenin umurunda değildi. Aradan geçen zamanı ölçemeyecek kadar bilinçsizdim aslında. Ne zaman ki Koray bana anlamlandıramadığım cümleler söyleyerek beni sarsmaya başladı o zaman kafamı kaldırdım. Sonunda onu benden aldılar. Kollarımdan aldılar ve ben hayır bile diyemedim. Turuncu renkte bir sedyeye yatırdılar. Koray, elindeki havluyu o dünyalar güzeli kızın göğsüne basılı kıpkırmızı halde duruyordu. Bense ondan uzaklaşmış olmanın bana verdiği soğuklukla üşüdüm. Ellerimle omzumu tuttuğum anda fark ettim ki her yerim kıpkırmızıydı. Evimin zemini, ellerim, üstüm onun kanlarıyla doluydu. Bu kadar küçük bir bedene sahip birinin bedeninden bu kadar kan çıkması ne kadar da şaşırtıcı. Ben o kollarımdan alınıp gittikten bir süre sonra birisi bana ellerini uzattı. Kafamı kaldırdığımda işte yerine babamın olmasını istediğim adam Bülent Abim. Bir kez daha bana kollarını sarmıştı. Annem öldüğünde sardığı gibi ama hayır o ölmedi. Daha ölmemişti. Yanımdan aldıklarında hala minik nefesini kollarımda hissediyordum.

     "Evlat hadi. Sana ihtiyacı olacak. Dağılamazsın." dediğinde ona bakıyordum. Perişan halde olduğuma emin bir şekilde etrafıma bakmıştım. Neler olduğuna dair en ufak bir fikrim yoktu. Bu durumdan nasıl çıktığımıza dair. Bense söyleyecek tek kelime bulamadım. Adeta dilimi yutmuş gibi, yaşayan ölü gibi hissediyordum. Ayağa kalktığımda fark ettim ki ev perişan haldeydi.

     "Eğer şimdi çıkmazsan polisler seni tuttuğunda hiç gidemeyeceksin Ayaz. Hemen çıkman lazım."

     Biraz ilerde kapıya doğru baktığımda evde bir sürü insan olduğunu fark ettim. Özüm'ün babasını köşeye çekmişler başında iri bir adam duruyordu. Biraz daha koridora baktığımda orada da yere yatırılıp bağlanmış üç adam vardı. Bülent Abi'ye dönüp baktığımda hemen anladı.

     "Berki öncesinde biraz temizleyelim dedik deyip banyoyu gösterdi. Hızla girdiğimde onu iyice benzettiklerini anladım. Kaşı patlamış yüzüne doğru kanı akıyordu. Dudağının da sol tarafı iyice şişmişti. Sol yanağı da içine doğru çökmüş burnu da sağa doğru kavis almıştı. Bana yapılacak bir şey kalmamıştı. Ayrıca ellerimde bu kadar masum bir kızın kanı varken, onun pis kanıyla asla ama asla kirletmeyeceğim.

     Sonunda evden hızla çıktım. Bülent Abi benimle gelmedi. Anladığım kadarıyla o arkamızı temizleyecek şekilde polisler için kalmıştı. Olanı biteni öğrenecektim ama şimdi değil. Şimdi daha önemli bir şey var o da Özüm. Hızla otoparka indim. Arabaya atladığım gibi Koray'ı aradım. Anında açtı ve sormama gerek kalmadan.

     "Ablanı götürdüğümüz hastane." deyip kapattı. Birkaç gün arayla aynı hastaneye canımdan iki parçayı ölüm döşeğinde götürüyordum. Bu nasıl bir lanet. Ne direksiyona defalarca vurmak ne de bağırıp küfürler etmek beni kendime getirmiyordu. Sonunda el frenini öylece çekip bıraktığım arabadan inip acile fırladım. Danışmaya onu sorduğumda kritik alana alındığını söylediler. Aceleyle cebimden çıkardığım telefonla tekrar Koray'ı aradım.

     "Ayaz onu ameliyata aldılar. Durumu çok ağır. Ama kalbe değmediğini düşünüyorlar kurşunun. Yoksa orada ölürdü. Deli gibi kan takıyorlar. Asistan bir arkadaşım şu an ameliyata giremedi ama salondan bana her dakika mesaj atıyor. Nerede kaldın?"

      "Ben acildeyim beni al buradan orayı bulacağımı şu an sanmıyorum."

     "Tamam bekle." deyip telefonu kapattı. Birkaç dakika sonra acile gelip beni almış ve beraberce ameliyathanenin önüne yürümüştük. Damla da orada bir köşede sessizce ağlıyordu ama şu anda onu avutacak kadar gücüm yoktu. Sadece ama sadece onun oradan sağ salim çıkmasını istiyordum.