Tek Bölümlük VeyKen Hikayeleri

7.Bölüm Part 2

Öncelikle söylemek istediğim bir şey var. Bugün biraz hastayım. O yüzden bölümümüz biraz kısa.. Şimdiden affinıza sığınıyorum. Keyifli okumalar... 😌

Ertesi Sabah;

Sabaha kadar uyumamıştı Kenan. Gerçi oldukça yorgundu, ama yine de uyku uğramıyordu yakınına bu aralarda. Yanı başında uyuyan karısına baktı önce. Her şeyin yarım kalacak olması ne acıydı...

"Ölsem, Ölsen ,yine de pişman olmam ben. Hadi git şimdi!"

Kardeşinin söylediklerini hatırladığında sıkıntıyla gözlerini yumdu. Boğazında kocaman bir yumru gibiydi içine attıkları, yutkunmaya çalıştıkça batıyor, canını yakıyordu..

Yanı başındaki komidinde duran telefonuna baktı. Edirne'den tahlil sonuçlarını gönderdiği arkadaşı, sürekli olarak mesaj atıyordu kendisine.

Yataktan yavaşca kalktı. Elif farkedip de uyansın istemiyordu.

Üzerine montunu geçirip bahçeye çıktığında arkadaşını aradı..

"Oğlum ben sana müsait olunca arayacağım demedim mi ? Niye sürekli mesaj yazıyorsun? " dedi Kenan tedirgin bir şekilde.

"Seni tanıyorum, o yüzdendir." dedi Arkadaşı iğneleyici bir tonda.

"Senin için her saniye önem taşıyor, ama sen karın, annen ve kardeşin üzülmesin diye kendi zamanından çalıyorsun, yapma." dedi arkadaşı.

"Sadece zamanını kolluyorum. Şimdi olmaz. Babamı daha yeni verdik toprağa."

"Şimdi Olmaz Kardeşim kaza geçirdi. Şimdi Olmaz kardeşim hasta, ona bakmak zorundayım.. Şimdi olmaz kardeşim ameliyat olacak . Şimdi olmaz, şimdi olmaz.. Kaç aydır böyle diye diye beni oyalıyorsun. " dedi arkadaşı

"Ama zaman seni beklemiyor Kenan. Hastalığın ilerliyor. Ve sen de çok iyi biliyorsun ki bu etkiler günden güne çoğalacak." diye ekledi net bir şekilde.

"Neyse ne ." dedi Kenan geçiştirircesine. "Bir de bunun yükünü yükleyemem annemin omuzlarına." dedi telefonu kapatmadan hemen önce Kenan.

Tekrar içeri döneceği sırada yeniden başı dönse de zorla merdivenin korkuluklarına tutunarak çıkmıştı yukarı. Odasına da yine zorla gitmişti.

"Kenan?" dedi Elif . Yeni uyanmıstı. "İyi misin ?" dedi endişeyle.

"İyiyim, neden ki?" dedi Kenan da ama Elif inanmamıştı buna.

"İyi olmadığın her halinden belli Kenan. Neyin var, hastaneye gidelim istersen?" dedi Elif.

"Yok bir şeyim , gerçekten. Hem bu aralar olanları biliyorsun. ben çok kafama takıyorum galiba. Ondan.." dedi Kenan yine geçiştirmek istercesine.

"İyi madem" dedi Elif. "Öyle olsun bakalım"

"Benim bugün biraz işim var. Malum çok bekletmeden hastaneye şu evrakları vermem gerekiyor, burada çalışmaya devam edeceğime dair." dedi Elif.

"Sen git, hallet işlerini. Ben burdayım nasıl olsa." dedi Kenan.

"Ben kahvaltıyı hazırlayayım. Sen de dinlen o arada. Duydun mu ?" dedi Elif odadan çıkmadan önce son bir kez daha kocasına bakıp çıktı odadan.

"Tamam." dedi Kenan sadece.

...................................

"Kahvaltı hazır." dedi Elif kapıyı aralarken. Kenan'a baktığında uykusuzluktan sızdığı her halinden belli oluyordu. Yüzünün soluklaşan rengi böyle iken çok daha fazla belli oluyordu..