Tek Bölümlük VeyKen Hikayeleri

7. Bölüm Part 5

"Ne yapacağım şimdi ben ? " dedi Veysel sıkıntıyla çıkıp giden Elif'in arkasından bakarken.

"Gönlünü alayım dedim, Yardım edeyim dedim .. Ama işte abim bana soğuk yapınca nevrim şaştı sanki, 2 kelimeyi bir araya getiremedim. Dan diye yine aptal aptal şeyler söyleyiverdim.." dedi yeniden sinirle kendi kendine söylenirken.

"Ben bu olayı nasıl döndüreceğim burdan? bakmaz ki yüzüme artık. " dedi gözleri yaşarırken.

"Kendi ellerimle mahvettim adamı" dedi yeniden.

"Az dur Veysel'im. Bak şimdi, Biz bir toplaşalım, kafa kafaya verelim. Elbet bir yolunu buluruz. Sen sıkma canını." dedi Cemile kocasına destek olurken.

"Ben de kahvaltıyı kurayım. Çocuklar da uyanır birazdan." dedi Cemile mutfağa giderken. Veysel de kara kara düşünmekteydi o sırada.

"Günaydın Baba!" dedi Yağmur koşarak babasına sarılırken.

"Günaydın kızım" dedi Veysel de kızına gülümserken.

"Baba, kumbaramı açabilir miyiz?" dedi Yağmur.

Veysel bebekliklerinde iki çocuğuna da bir kumbara almış, her gün içine para koymaya başlamıştı. Çocukları büyüdüğünde de bunu alışkanlık haline getirmişlerdi. Ama tek bir kuralları vardı. O kumbara çok gerekli bir zamanda açılmak zorundaydı..

"Neden ki kızım?" dedi Veysel tek kaşını kaldırıp.

"Çok önemli bir şey için." dedi Yağmur da.

"Neymiş bu çok önemli şey ?" dedi Veysel

"Ama söylersem olmaz ki " dedi Yağmur da, ama üzgün olduğu her halinden belliydi..

"Ne konuşuyorsunuz bakalım baba kız fısır fısır." dedi Cemile neşeyle.

"Kardeşin uyanmadı mı hâla, git bak bakalım" dedi Cemile. Yağmur üzgün üzgün babasının kucağından kalkarken Cemile de kızının arkasından bakakalmıştı.

"Ne oldu buna ?" dedi Veysel'e dönüp..

"Anlamadım ki , Kumbarasını açacakmış. " dedi Veysel de. "Çok önemli bir şey içinmiş." dedi şüpheci bir tavırla.

"Ayy!" dedi Cemile yerinde sıçrarken. "Ekmekleri unuttum." desi koşarak mutfağa giderken ekledi.

"Veysel'im , şu çocukları sofraya getirsen mi ?" dedi rica edercesine.

Veysel de çocuklarının odasına gitmişti onları almak için.

...................................

"Söyleyemeyiz olmaz." dedi Yağmur . "Babam çok kızar bize." dedi yine.

"Niye kızacakmış, kötü bir şey yapmayacağız ki ?" dedi Yusuf.

"Hem ben de kumbaramı açarsam, o para bize yeter ki." dedi yeniden.

"Olmaz, babam anlar o zaman." dedi Yağmur da yeniden.

"Çocuklar?" dedi Veysel yavaşca içeri girerken.

"Neye kızacakmışım ben?" dedi sevecen bir ses tonuyla.

"Hem siz ne yapacaksınız o kadar parayı bakalım. ?" dedi Veysel bu sefer merakla.

"Biz.." dedi yağmur çekinerek.

"Biz, dedemizin bize söylediği şeyi yapacağız." dedi Yusuf.

"Ne söyledi dedeniz size?" dedi Veysel yeniden merakla.

"Önceki yaptığımızda işe yaramıştı. Ama keşke daha çok yapsaydık. O zaman dedeme de bir şey olmazdı. " dedi Yağmur gözleri yaşlanırken..