Tek Bölümlük VeyKen Hikayeleri

7. Bölüm Part 4

Kenan yavaş yavaş kendine geliyordu. Elif, Döndü, Veysel ve Cemile dışında kimse kalmamıştı hastanede. Doktor kalabalığın çok tehlikeli olabileceğini söylemişti.

Henüz aralayabildiği gözlerini açık tutmaya bile takati yoktu, Elini kavrayan sıcaklığı hissettiğinde bakışlarını o tarafa çevirdi Kenan. Karısı gülen gözlerle ona bakıyordu.

"Öğrenmediler mi acaba ? inşallah öğrenmemişlerdir." diye geçirdi içinden.

"Hayatım iyi misin?" dedi Elif. Kenan sadece gülümsemekle yetinmişti. Annesine döndüğünde ağlamış olduğu çok belli oluyordu, ama yine de sanki ağlamamış gibi hareket ediyordu.. O zaman emin olmuştu Kenan.. Öğrenmişlerdi.

...................................

"Olaya bak ya!" dedi Veysel oturduğu yerden karşısındaki odaya bakıp.

"Almadılar beni içeriye.." dedi sesi titrerken.

"Kötü gelirsin ona" dediler. Haklılar da ama" dedi Veysel gözleri yaşarırken.

"Ben neden böyleyim ya, neden kırıp döküyorum, neden canını yakıyorum beni seven insanların. Neden lafımı sözümü bilmiyorum?" dedi Veysel.

"Olan oldu artık." dedi Cemile. "Önüne bakacaksın Veysel. Abinin gönlünü alacaksın. Hem et tırnaktan ayrılabilir mi hiç ? " dedi Cemile.

"Ama biraz zaman ver. En azından bir taburcu olsun." dedi Cemile kocasını bildiğinden. Yine sabırsızlığı tutar da her şeyi berbat eder diye korkmadan edemiyordu..

"E tamam o zaman" dedi Veysel de el mahkum, ama en zoru beklemekti Veysel için.. Abisi taburcu olana kadar onu görmemişti evet, ama hastane bahçesinden de hiç ayrılmamıştı.

...................................

2 Gün Sonra

Kenan bugün taburcu oluyordu. Elif yavaşca kalkmasına yardımcı olmuştu..

"İyi misin annem?" dedi Döndü telaşla. Ama Kenan'ın aklı annesinde değildi sanki.

"Gelmedi bile." dedi hayal kırıklığıyla.

"Kim ?" dedi Elif anlamamış gibi.

"Biliyorsun kim olduğunu" dedi Kenan. Sesindeki kırgınlık sönmemişti hâla.

"Aslında o geldi de.." dedi Elif ağzında geveleyerek. "Ben içeri almadım. Üzülmemen gerekiyordu. Ama gitmemiştir, Buralardadır." dedi Elif yeniden.

"Geldi demek" dedi Kenan yüzünde oluşan ufak tebessüme engel olamayarak.

"E arayayım, gelsin hemen." dedi Döndü sevinçle telefonunu cebinden çıkarırken.

"Anne dur." dedi Kenan. Şu an ihtiyacı olan tek şey kardeşini görmekti belki de , ama yine de çok kırılmıştı, ve bu kırgınlık kolay kolay geçecek türden değildi..

"Sen onu annene bırak" dedi Döndü kıkırdayarak.

Telefonu kulağına götürdükten sonra konuşmaya başladı.

"Hah, Veysel Nerdesin oğlum?" dedi merakla..Telefonu son seste kullandığından, ona verilen her cevap alenen duyuluyordu dışarıdan da.

"Nerde olabilirim anne? bahçedeyim işte . Noldu ki ? " dedi Veysel telaşlı bir şekilde.

"Ramazanla Taner'i aradım aslında da işleri varmış onların. Abin bu halde araba süremez.Gel de bizi eve götür oğlum. " dedi Döndü.

"Evet! onların çok işi var, ohooo . Ben gelirim şimdi." dedi Veysel. Bir fırsat bulabilmiş olmanın verdiği sevinçle hemen hastaneye girdi hızla..