O günden sonra Veysel neredeyse her gün yalvarmıştı abisine tedaviye gitmek için. Ama Kenan bir türlü korkularına göğüs geremiyordu, bu sefer cesur olamıyordu..
"Abi, gözünü seveyim yapma böyle." dedi Veysel Kenan ise yaşlanmış gözlerle karşısındaki manzarayı izlemekle meşguldü.
"Korkuyorum Veysel.." dedi çatallaşan sesiyle. "Tedavi olmak kolay da, sonrası. Sonrası çok zor." Dedi sesi titrerken.
"Abi, bak zorlamiyim diyorum da , zaman geçiyor. Hem bak ben de hep yanında olacağım. Hiç bırakmayacağım seni. Söz." dedi Veysel arabaya yaslanmış abisinin yanında başını abisinin omzuna koymuş elini tutmuştu.
"Yıllar önce bana "Beraber taşıycaz abicim" demiştin, "Abin var, yalnız değilsin" demiştin." dedi Veysel. Kenan kendisine merakla döndüğünde devam etti.
"O zamandan bu zamana her şeyi beraber taşımadık mı? Yine yaparız, yine taşırız abim." dedi, biraz duraksadı "Kardeşin var, yalnız değilsin" dedi sonra o günkü gibi.
Kenan sessizce başını kardeşine yasladı.Derin nefesler alıp korkusunu biraz hafifletebilmeyi umuyordu. Veysel bu sefer doğrulup abisinin kendi omzuna yaslanmasını seyretmişti.
"Tamam, kardeşin son zamanlarda pek iyi bir kardeş olamadı sana, ama o anladı hatasını." dedi sonra ona dayanan abisine bakıp. "Çok pişman oldu. Ve artık abisini asla yalnız bırakmayacak." dedi sonra.
Kardeşinin sesinin gittikçe soluklaştığını hissediyordu Kenan.. Kardeşinin ellerini sımsıkı kenetlediğini bilse de o elleri boşluktaymış gibi hissediyordu. Sanki durduğu yer, dayandığı araba hareket ediyormuş gibiydi.
"Veysel.." dedi sessizce. sesinin çıktığından bile emin değildi.
Sesi çıkmamıştı, çıkamamıştı, kardeşinin tepkisizliğinden anlayabiliyordu bunu.
Oradan ayrılmayı , en azından bir kaç adım atıp kendine gelebilmeyi ummuştu o an. Yavaşca hareketlendi, ama sanki gökyüzünde gibiydi, kocaman bir boşluğun içinde. Ve içinde yavaş yavaş sönen bir şey olduğunu hissedebiliyordu.
Daha iki adım dahi atmamıştı ki içindeki tüm gücün çekildiğini hissetmiş kendini bırakmıştı boşluğa. Kardeşinin bağırtısını duydu önce, Sonra vücudu bir yerle buluştu, ama bu yerin toprak olduğunu sanmıyordu. Kardeşi onu yakalamış, kollarına almıştı anlaşılan.
"Abi! Abi, aç gözlerini ne olur. Abi!"
Kardeşinin acı dolu haykırışları ulaşıyordu kulağına, hissediyordu yüzüne dokunan o sıcacık eli, kardeşinin yavaşca yanağını okşadığını, ama o kadar yorgundu ki, gözlerini açabileceğinden bile emin değildi.. Ama yine de denedi, kardeşinin ağlamasını istemiyordu daha fazla.
Veysel korku dolu gözlerle bakıyordu abisine.Yavaşca yüzünü okşuyor, uyanması için sürekli ikaz ediyordu onu.
"Yok, yok olmayacak bu böyle" dedi Veysel ayaklanmaya yeltenirken
"Vey.. veysel.."
"Abi? Abim. Söyle canım" dedi Veysel. Kenan o an kardeşinin sesinde bir çok duyguyu duymuştu. En çok korkuyu, sonra da içine işleyen ve yaraları kapatan o sevgiyi, şevkati...
"İyiyim ben." dedi Kenan. İyi olmakla uzaktan yakından alakası yoktu üstelik.
"Hadi kalk bakalım, gidiyoruz eve." dedi Veysel.
"Hatta ne evi ya? Direk hastaneye gidiyoruz." dedi Veysel tekrar kalkmaya yöneldi.
"Ne olur, ne olur şimdi değil." dedi Kenan. Sesi tizleşmişti sanki bir anda.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Tek Bölümlük VeyKen Hikayeleri
FanfictionDizide Gerçekleşmesi Muhtemel, ya da olmayan alternatif sahneler serisi ...
