Tek Bölümlük VeyKen Hikayeleri

7.Bölüm Part 7

Kasaba karanlığa bürünmüş, herkes evlerine çekilmişti.. Cemile, sofrayı kurmuş, çocuklarını masaya çağırmıştı.

"Oturun bakalım" dedi Cemile sevecen bir tavırla.

"Anne, babam nerede ?" dedi Yusuf üzgünce.

"Amcanla beraber oğlum," dedi Cemile.

"Ne zaman gelecekler peki ?" dedi Yağmur bu sefer.

"Bilmiyorum ki annem, Doktor abiler söyleyecekler onu. Ama babanızı arar sorarız sonra tamam mı?" dedi Cemile. İkisi de onaylamıştı.

...................................

"Rahat mısın" dedi Veysel son bir saatte belki de 10 defa sormuştu bu soruyu.

"Eh işte." dedi Kenan düşünceli bir tonda.

"Hazır, yalnız kalmışken.. Biraz konuşsak mı ?" dedi Veysel çekine çekine.

"Ne konuşacakmışız ?" dedi Kenan da halsizdi hâla.

"Benim sana söylediklerim.." dedi Veysel. Utanıyordu kendinden.

"Onlar öfkeyle söylenmiş şeylerdi.. Yani tamamen benim salaklığım yüzünden.. " dedi Veysel.

"Kendini suçluyorsun. Görebiliyorum bunu. Yapma" dedi sanki bir yararı olacakmış gibi.

Kenan bir şey demese de kinayeli bir gülüş duymuştu Veysel.

"Bu bir özür değil, Sana söylediğim hiçbir şey bir özür olmayacak. Çünkü beni kolay kolay affedemezsin, biliyorum onu da" dedi Veysel yine..

"Bu sefer , her şeyi öyle bir batırdım ki, nasıl toplayacağımı ben bile bilmiyorum.. Yine öfkeme yenildim. Ama o öfke sadece beni yakmadı bu sefer. Ben böyle olsun istememiştim." dedi ruhsuz bir tonda.

"Çok yorgunum ben, uykum var." dedi Kenan geçiştirmek istercesine. Veysel de bir şey dememiş, aksine Kenan'ın yatağa yerleşmesine yardım etmişti..

Kenan gözlerini kapatmasına kapatmıştı ama uyumuyordu. Tüm o yorgunluğa rağmen, uykuya teslim edemiyordu bedenini.

"Tedaviyi kabul edecek misin?" dedi Veysel bu sefer. "Uyumadığını görüyorum." dedi hemen arkasından.

Kenan gözlerini yavaşca açtı. Vereceği cevabı düşündü önce. Vereceği cevaptan sonra alacağı soruyu, ve o sorunun cevabını..

"Hayır." dedi Kenan net bir şekilde.

"Neden peki ?" dedi Veysel sesi titrerken. "Benim yüzümden değil mi?" dedi sesindeki çatallaşmayı önlemeye çalışırken.

"Önemi yok." dedi Kenan. Aslinda konuşsa çok şeyler söylerdi. Kendinden bile saklamak istediği gerçekleri belki, yalnız hissedişlerini, ya da tedaviyi kabul ederse yürüyeceği o yolda başına gelebilecekler gibi..

"Ne demek önemi yok!" dedi Veysel birden hiddetle.

"Zaten aylardır geçiştirip durmuşsun, hiç mi kıymeti yok canının?" dedi Veysel sesinin volümünü azaltırken.

"Aylarca geçiştirdim, Ama bir taneniz bile anlamadınız." dedi Kenan umutsuzca.

"Sadece tek bir soruydu beklediğim, ama hiçbiriniz sormadınız." dedi yeniden.

"Nedense şimdilerde dilinizden düşmüyor. İlginç gerçekten." dedi yine hayal kırıklıklarıyla dolu sesiyle.

Saatlerdir oturduğu sandalyeden kalktı Veysel. Sandalyeyi abisinin yanına iyice yanaştırdı. Hareketleri sanki her an bir tepki alacağı korkusuyla yavaş yavaştı.